هوش مصنوعی: از شراب و داستان‌هایی که در دل من جا دارد، روشن شده‌ام. اکنون به دنبال جام جمشید هستم تا از آهن آن آینه‌ای بسازم.

هوش مصنوعی: با تلاش و کوشش، مانند شمعی که می‌سوزد، می‌خواهم آسمان را به تسخیر درآورم تا هر شب، به گونه‌ای که آفتاب در صبح برمی‌خیزد، نور را از روزنی که ایجاد کرده‌ام، بیرون بیاورم.

هوش مصنوعی: من از تنهایی دور می‌شوم و به او نزدیک می‌شوم، لباس خود را کنار می‌زنم و بدن او را در آغوش می‌گیرم.

هوش مصنوعی: نگذار او را به حرف و سخن بیاندازم که بگوید چه کسی و کیست، اگر از پشت در صدای دشمنش به گوش برسد.

هوش مصنوعی: من بارها تلاش کرده‌ام که او را به دام بکشیم، اما هر بار به نحوی از دستم فرار کرده است. تا وقتی که نتوانم او را به‌خوبی در دامن خودم نگه‌دارم، بی‌میل نخواهم بود.

هوش مصنوعی: من نمی‌خواهم سیب ذقن را به راحتی از دست بدهم تا همسرم تحت فشار قرار نگیرد و احساس نکند چیزی را که دارد از دست می‌دهد.

هوش مصنوعی: این شعر به تصویر کشیدن یک حصار زیبا و باارزش است که به دقت نگه‌داری شده و از آن محافظت می‌شود. این حصار به قدری محکم و ارزشمند است که نمی‌توان آن را از بین برد یا به راحتی به آن آسیب رساند. نعل اسب هم به عنوان نمادی از قدرت و حرکت در اینجا به کار رفته و نشان‌دهنده‌ی تلاش برای عبور از موانع است. در واقع، این متن به اهمیت حفاظت از ارزش‌ها و تلاش برای پیشرفت اشاره دارد.