هوش مصنوعی: چه کسی است که با مهربانی‌اش دلش به حال اسیران می‌سوزد و ناله‌ای برمی‌آورد تا آنها را از زندان نجات دهد؟

هوش مصنوعی: سایه‌ای که بر زیبایی گل و درختان چمن بیفتد، بوی آن باعث می‌شود که پرندگان در گلستان برای آواز خواندن به ناله بیفتند.

هوش مصنوعی: چشم ما که به درد و رنج دچار است، به اقبال و شانس به سوی دشت و بیابان حرکت می‌کند، تا غزالی را به دنبال خود بکشد.

هوش مصنوعی: می و شراب را دید و مسلمان بودن خود را نپسندید. بنابراین اگر این شراب از دست کافر سرازیر شود، دل به سمت ایمان خواهد کشاند.

هوش مصنوعی: مست از خانه ما خارج شده و من نگرانم که ممکن است کسی به او آسیب برساند یا او را به نزد سلطان ببرد.

هوش مصنوعی: ستاره‌ای که می‌تواند ما را از راهی که باید برویم منحرف کند، صبح دل‌نشین را به جلو می‌آورد و آن را با خود می‌کشد.

هوش مصنوعی: اگر کسی از مسافرین در حال گذر از منزل ما عبور کند، اثراتی از درد دل و اشک‌های ما بر در و دیوار خانه خواهد ماند.

هوش مصنوعی: دل ما به قدری تحت تأثیر لب‌های او قرار دارد که شاید بتوانیم از زیبایی و جذابیت او سیراب شویم، حتی اگر این زیبایی به سر زلف او یا چاه زنخدانش یادآوری شود.

هوش مصنوعی: بسیاری از اوقات، به خاطر آن چهره، به حسرت به او نگاه می‌کنم، کودک اشک‌هایم را برمی‌دارم و گوشه‌ی دامنش را می‌کشم.

هوش مصنوعی: در تاریکی و بی‌نشانی به سر می‌برم و امیدوارم که مانند خضر، راه تو را به چشمه زندگی نشان دهد.