هوش مصنوعی: کسی دیگر سنگی به من نمیزند و نگاه بازیگوش او باعث می‌شود سخنانم برایش سنگین و بی‌معنا به نظر برسد. من هم به خاطر او احساس سبکی می‌کنم.

هوش مصنوعی: نظرم در مورد او همان‌قدر بی‌ثمر است که خبرم درباره‌اش. نه می‌توانم او را به شکلش تصور کنم و نه داستانش را با رنگش توصیف کنم.

هوش مصنوعی: با ناز و کرشمه‌های ابرویش پیامم را می‌رساند و اگر اینطور نبود، کلماتش به خاطر کم‌گویی‌اش تأثیری نمی‌گذاشت.

هوش مصنوعی: وقتی که در خانه دیر بمانند، همه مردم شهر کورش به نظرشان می‌آید؛ اما وقتی که به کوچه بیفتد، همه اهالی کوچه او را در حال حرکت می‌بینند.

هوش مصنوعی: دل مؤمن مهربان نباید به دشمنی با کسی که به بت خود عشق می‌ورزد، بپردازد، حتی اگر آن شخص اهل کفر و ناخوبی باشد.

هوش مصنوعی: مژه‌ها مانند صفی از مهاجران هستند، پر از شگفتی و معجزه. اما دل ما همچون چیزی منفی و ناپسند، زیر پای نادانی له شده است.

هوش مصنوعی: وقتی با دلخوشی به جنگ می‌روم، سینه‌ام را در برابر تیغش نمی‌گذارم و اگر بخواهم مقاومت کنم، قلبم را با تیرش نشانه می‌گیرم.

هوش مصنوعی: من در تنهایی‌ام به گناهانم فکر می‌کنم و توبه می‌کنم، اما هیچ نغمه‌ای نمی‌تواند صدای دل‌خسته‌ام را زندگانی بخشد، چون دل‌باخته‌ام زخمی است.

هوش مصنوعی: به کدام ارزش می‌توانی براساس آن راه بروی؟ «نظیری» از نیاز تو عاری است و ننگ آن سلامی است که بر او می‌فرستی.