هوش مصنوعی: ای خدای بزرگ، آن درخت باری که با اشک من رشد کرده، باد سرد و بیگانه را از باغش دور کن.

هوش مصنوعی: خاتم لعل سلیمانی او، زودتر از آنکه اهریمنش آب و صفا را ببرد، بازگشت. یعنی او به خوبی و جمالی برازنده، پیش از آنکه نیروهای منفی و شری تسلط پیدا کنند، به حالت اولیه خود بازگشته است.

هوش مصنوعی: عشق در وجودم هیجانی می‌آفریند که می‌ترسم خواب آشفته‌ام را بیشتر به هم بریزد.

هوش مصنوعی: اگر باد به زلف او بوزد، شهر به هم می‌ریزد و هر گودی و شکاف در زلفش می‌تواند منشأ آشوب و هرج و مرج باشد.

هوش مصنوعی: زلف مانند ریسمانی است که در چاه ریش افتاده است؛ احمق کسی است که از این ریسمان بالا نمی‌رود.

هوش مصنوعی: انسانی که به خاطر عشق و وفاداری‌اش جانش را از دست می‌دهد، حتی اگر فرشته باشد، باید از خطرات درونی خود بترسد.

هوش مصنوعی: دنیا پر از داستان‌ها و جادوهایی است که در آن وجود دارد، اما من می‌دانم که کلام او هیچ راهی به دهانش نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: با شروع صبح، من دیگر نمی‌توانم در سایه دیگران بمانم. تا چه زمانی باید مثل گل شب، پنهانی و در سکوت زندگی کنم، در حالی که به زیبایی خود بپردازم؟

هوش مصنوعی: عشق واقعی نیازی به شعلۀ آتش و دود ندارد، بلکه تمام تجربه‌اش در سوختن است. عاشق کسی نیست که خود به طور عمدی به خود آسیب برساند.

هوش مصنوعی: ما سالم هستیم و از بیماری خود خسته شده‌ایم. هر کسی که این مشکل به سراغش بیاید، باید از زندگی‌اش کناره‌گیری کند.

هوش مصنوعی: به امید اینکه شوق و عشق تو باعث شود که مثل غنچه‌ای که کلمات را در دهانش می‌چرخاند، احساسات و احساساتم را به زیبایی بیان کنم.