هوش مصنوعی: از امید و خوشبختی‌ام بپرس که چطور زندگی و لذت می‌برم، و از خواری و ذلت با دوستی‌ام آشنا شو تا ارزش من را بشنوی.

هوش مصنوعی: اگر به حسّ و حال من نمی‌رسی، نمی‌توانی بفهمی چقدر از درد و زخم‌هایی که کشیده‌ام لذت می‌برم. برای درک این لذت، باید درباره زخم‌های سخت من بپرسی.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به این نکته اشاره دارد که کسی که در عشق و دوستی غرق شده، به غرور و خودکامگی فکر نمی‌کند. او از رند و بی‌سر و پا می‌خواهد تا از شوق و ذوق دوستی بگوید و نشان دهد که عشق واقعی فراتر از مسائل ظاهری و فخر فروشی است.

هوش مصنوعی: نگهداری از خود نشانهٔ خردمندی است، پس بیا به جمع دوستان بپیوند و راه رفاقت را بپرس.

هوش مصنوعی: امید به رحمت و بخشش در بهشت، به خاطر نداشتن مراقبت و بی‌مسؤولیتی در انجام گناه، پاداشی ندارد.

هوش مصنوعی: وقتی که دوستانم را در کنار خود نمی‌بینم، مانند ماهی که در شب غایب است، احساس تنهایی می‌کنم. در این حال، به دنبال خوشبختی و حال خوبم می‌گردم، اما در عوض فقط از بیماری و بدحالی سخن می‌زنم.

هوش مصنوعی: از آنجا که صدای دف ممکن است به نظر بیاید که خوش‌لحن و شاداب است، اما در واقع نمی‌تواند بیانگر احساسات عمیق و واقعی باشد. بهتر است در جستجوی حقیقت و احساسات واقعی، به سراغ بی‌پناهی‌ها بروی و از نی که صدایش غمگین و دردآور است، بشنوی.

هوش مصنوعی: چاشنی عزت او به دست من نمی‌رسد، از من بخواه که دربارهٔ فقر و خاکساری‌ام بپرسی.

هوش مصنوعی: به سخنان شاعر گوش کن و بفهم که چگونه زیبایی‌های گل بلبل را شگفت‌زده کرده و او را به شیدایی واداشته است.