هوش مصنوعی: خرد و دانش انسان را از هیجانات و شرم و حیا رها می‌کند و تجربه‌ی پیری می‌تواند او را از غفلت و بی‌خبری در اوایل صبح نجات دهد.

هوش مصنوعی: چون خزانی که بهار را به یاد می‌آورد، روزهای سرد و تازه، زندگی و زیبایی‌های مرا دوباره زنده می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر در را به رویم بگشایند، من تا به درخت سدره می‌پروم، حتی اگر بال و پرم از شدت مشکلات و رنج‌ها فرسوده شده باشد.

هوش مصنوعی: زندگی کوتاه من به خاطر نصیحت‌های دیگران است و زمانه در تلاش است که من را به زودی متوجه عواقب کارهایم کند.

هوش مصنوعی: در هر گامی که برمی‌دارم، خطرات زیادی در انتظارم هستند و برای ماندن در یک جا، جایی برای اقامت ندارم؛ بنابراین، همیشه در حال سفرم.

هوش مصنوعی: من در مسیر زندگی قدم نمی‌زنم چون هر گام که برمی‌دارم به خاطر اضطراب و درد، دل‌تنگم و دلم را می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: شاید اگر با تسلیم و رضایت پیش بروم، راهی که پر از ترس و خطر است، به امنی تبدیل شود.

هوش مصنوعی: تلاشم این است که تو را به خانه برسانم، تا هیچ‌کس در مسیر از وضعیت من مطلع نشود.

هوش مصنوعی: چشمم را به در خانه‌اش نمی‌گذارم تا به روی تو بیفتد، حتی اگر راهی برای دیدن تو نباشد.

هوش مصنوعی: من برای جلب توجه و رضایت تو، بارها سختی کشیدم و به درخواستم اصرار کردم، اما یک بار هم به تلخی جوابت، شیرینی محبتم را نپذیرفتی.

هوش مصنوعی: هرگاه که از سرودن غزل و گفتن نام «نظیری» دست بکشم، می‌دانم که در دوران جوانی‌ام تنها یکی از صدها هنرم را دارا هستم.