هوش مصنوعی: ما از هوش و آگاهی خود دور شده‌ایم و حالتی از مستی بر ما حاکم است. در این حال، نوازنده هیچ خبری از جایگاه و وضعیت ما نمی‌دهد.

هوش مصنوعی: ما در حالت غفلت از او زندگی کرده‌ایم و به دور مانده‌ایم. حالا می‌خواهیم به او نزدیک شویم، اما او مانند یک وحشی است که ما را رام نمی‌کند.

هوش مصنوعی: می‌دانی که ما مانند نور در چشمان مردم هستیم، اگر با دیده‌ی بصیرت به زیبایی‌های ما نگاهی بیندازی.

هوش مصنوعی: ما با وجود خطر و دشواری، به میدان می‌رویم و به شجاعت و جسارت خود ادامه می‌دهیم، زیرا در از دست دادن جان و وجود ما، حقیقتی عمیق نهفته است که باعث بقا و استمرار ما می‌شود.

هوش مصنوعی: بر دستان فرشته‌ای که کلید بهشت را دارد و بر لب‌های حوری بهشتی که سلام می‌کند، در انتظار آن هستیم که ما را به مهمانی عام دعوت کنند.

هوش مصنوعی: در این دشت فریبنده، تمام زحمات و دستاوردها به هدر رفته و مثل اینکه هیچ چیز باقی نمانده است. در این شرایط، فقط یک پرنده در گوشه‌ای نشسته و به دام ما افتاده است.

هوش مصنوعی: پستان دایه در دست کسی که به او نیاز دارد، نمایانگر حس وابستگی و اشتیاق است. اما حتی اگر به آن نیاز هم داشته باشد، هیچ قطره‌ای از آن به دهان ما نخواهد رسید و این نشانه‌ای از عدم دسترسی یا کمبود نعمت‌هاست.

هوش مصنوعی: ما تا زمانی که به «حافظ» شیراز اقتدا کرده‌ایم، دیده‌ایم که کلام ما می‌تواند رهبر دو جهان باشد.

هوش مصنوعی: باران، اشک دل «نظیری» را بهاری نو می‌بخشد. حالا، کجاست آن بادی که پیام ما را به گلستان برساند؟