هوش مصنوعی: ناله و گریه افراد مسجد به دلیل نداشتن کمک و یاری در دل شب و بی‌کسی است، چرا که تا صدای مؤذن بلند می‌شود، نگهبان (عسس) خوابش می‌برد و متوجه نمی‌شود.

هوش مصنوعی: آدم‌های زاهد و عابد به خاطر کمبود توانایی‌هایشان نتوانسته‌اند به خوبی به وظایفشان عمل کنند و مانند مگس‌ها به زمین چسبیده‌اند و از ضعف و ناتوانی در زندگی روزمره رنج می‌برند.

هوش مصنوعی: چشمان گرسنه به ستاره‌ها نگاه می‌کنند و با حسرت در انتظار صبح هستند، اما انگار صبح هم از لقمه‌ای که دارد نمی‌تواند نفس بکشد.

هوش مصنوعی: دل به شدت می‌تپد و مانند نوسان آب در سیلاب به تلاطم آمده است، اشک‌ها نیز همچون آب در گردابی در حال چرخش و غلطیدن‌اند.

هوش مصنوعی: این عده به زاری و درخواست از تو روی می‌آورند، اما نمی‌توانند از تو دست بکشند، چه از جلو و چه از پشت.

هوش مصنوعی: تا چه زمانی باید منتظر غذا و زندگی به این شکل بمانی؟ یا این افراد ناتوان را آزاد کن و یا آن‌ها را از این قفس بیرون ببر.

هوش مصنوعی: در این بیت، اشاره شده که تو برای شادمانی، پیراهنی زیبا بر تختی در مصر پخش می‌کنی و صدای جرس روح و جان قحطی‌زده‌ها را زنده می‌کند. این تصویرسازی به نوعی بیانگر تأثیر زیبایی و هنر بر روح انسان‌ها، حتی در سخت‌ترین شرایط است.

هوش مصنوعی: این بیت از تقسیم‌بندی دو دسته از مردم صحبت می‌کند. گروهی که در تنگدستی و مصیبت به سر می‌برند و از درد و رنج خود می‌گویند و گروهی دیگر که در نعمت و آسایش هستند و درگیر خواسته‌ها و آرزوهای خود. بین این دو گروه فاصله زیادی وجود دارد و صدای دو دسته به هم نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: نظیری به فکر چاره‌ای برای این بیچارگان است و از احسان میرزا شادمان بهره‌مند می‌شود.