هوش مصنوعی: چند بار باید صدای مؤذن را بشنوم که دانسته‌ها و باورهای نادرست را با ادعای وحدت به من منتقل می‌کند؟ عشق کجاست که بتوانم معارف و قوانین غیر صحي را کنار بگذارم؟

هوش مصنوعی: صحبت درباره ذکر شب و دعاهای سحر است، اما این کار نه حال مرا بهبود می‌بخشد و نه تأثیری دارد. من می‌خواهم تسبیح را به عنوان نمادی از بندگی و یاد خدا به دور کمرم ببندم.

هوش مصنوعی: ترک کردن شراب و دیدن معشوق، مرا بیمار کرده است. ای پزشک، من تا زمانی که از پرهیز دست نکشم، بهبودی نخواهم یافت.

هوش مصنوعی: من از خاکی که با باد آمیخته شده، گرد و غباری را به دو چشم خود می‌زنم. این گرد و غبار، نشان از جدا شدن از جایی دارد.

هوش مصنوعی: عشق مانند نی است که هر بار بیشتر می‌شود و مهر در دل انسان، به اندازه‌ای است که نمی‌توان آن را تحمل کرد. دیگر چه زمانی برای این مانده است، وقتی که ظرفی به اندازه یک قطره پر از عشق و احساسات است؟

هوش مصنوعی: چشم‌هایم به ابروها و مژگان‌های زیبای تو معطوف است، اما تا کی باید دلم با این خنجرهای تیز آزار ببیند؟

هوش مصنوعی: شیری در این چمن وجود دارد که به خاطر گذشت زمان و کهنگی، حالا خشن و خشک شده است. در باغ، تمرکز را بر نرم بودن ببین که چگونه خار و گل‌های تازه به هم آمیخته‌اند.