هوش مصنوعی: در تاریکی‌های زندگی، در کنار قمر که نماد روشنی و زیبایی است، چه نقشی برای من دارد؟ من که در شب‌های سیاه و بی‌نور به سر می‌برم، چه نیازی به نور صبحگاهی دارم؟

هوش مصنوعی: روح من مانند مسیح، در آسمان‌ها در حال سیر و حرکت است، در حالی که گرفتار این طلسم و محدودیت است؛ پس در این حالت چه باید بکنم؟

هوش مصنوعی: زمانی که من مانند ذره‌ای از خورشید جاودانی شدم، حالا دیگر وجود یک مشت شعله‌ی آشنا چه تأثیری بر من دارد؟

هوش مصنوعی: اگر سرنوشت و تقدیر از آسمان بر من نازل شود، من و تصورات تو دیگر چه ارتباطی با خوب و بد داریم؟

هوش مصنوعی: دیوانگی به ذهن و فکر من آسیب می‌زند و شوق و درد درونم را به آتش می‌کشد. در این حالت، چه راه حلی برای من وجود دارد؟

هوش مصنوعی: من از انجام کارهای خوب برای نشان دادن و جلب توجه دیگران خواسته‌ای ندارم، چرا که مانند درخت بید که ریشه‌اش در خاک است، به ثمر رسیدن کارهایم برایم اهمیت دارد.

هوش مصنوعی: به خاطر اشک‌هایی که ریختم، چرا باید درخواست عفو کنم؟ من خودم ارزشمندتر از هر چیز بی‌ارزش هستم که به سادگی به فروش رفته‌ام.

هوش مصنوعی: در دل هزاران درد و نارضایتی دارم، اما از آنجا که سکوت کرده‌ام، هیچ صدایی از من بلند نمی‌شود و ناله‌ام هم فایده‌ای ندارد، حالا نمی‌دانم چه باید بکنم.

هوش مصنوعی: اگر با خشمی بخواهی به من آسیب برسانی، دیگر شور و شوقی از محبت باقی نمی‌ماند. من با وجود تلخی و مشکلات این وضع، نمی‌دانم چه باید بکنم.

هوش مصنوعی: وقتی زیبایی تو را در دنیا نمی‌بینم، احساس بیگانگی می‌کنم، در حالی که در وطنم هستم؛ دیگر سفر کردن برای من چه معنایی دارد؟

هوش مصنوعی: در این دیار، دیگر نه رحم و شفقتی باقی مانده و نه دوستی و وفایی. در چنین شرایطی، برای من چه کاری می‌تواند باقی بماند؟