هوش مصنوعی: من از هند و مکه برای تو آرزو و امید آورده‌ام؛ زیرا در درگاه تو، کعبه‌ای دیگر و قبله‌ای نخستین وجود دارد.

هوش مصنوعی: کسی که به سرزمین تاریک و بدبختی چشم داشته باشد، روزی به وسیله تقدیر و حوادث سخت، دچار مشکلات و دردسرهای گوناگون خواهد شد.

هوش مصنوعی: حسودانی که به مقام و رتبه تو حسادت می‌کنند، اگرچه ظاهری زیبا و دل‌فریب دارند، اما در واقع از نظر عقل و فهم در سطح پایینی هستند. این افراد مانند سیر هستند که به ظاهر خوب نیستند و نمی‌توانند به ارزش درونی تو پی ببرند.

هوش مصنوعی: اگر درمان درون انسان بیماری‌های باطنی‌اش باشد، زیبایی و زینت‌های ظاهری تأثیری نخواهد داشت. در واقع، چه فایده دارد که کرمی در پیله‌اش به مخمل برود؟ این به معنای آن است که بهبود شرایط درونی و باطنی از اهمیت بیشتری برخوردار است تا زیبایی‌های ظاهری و زرق و برق‌های بیرونی.

هوش مصنوعی: بسیاری از دردها و مشکلات درونی باعث ایجاد احساسات ناخوشایند و سردرد می‌شوند. در این شرایط، استفاده از دارو یا درمان‌های سطحی چندان مؤثر نخواهد بود چون باید به ریشه اصلی درد و مشکل توجه شود.

هوش مصنوعی: زمانی که دشمنی ملایم و نرم‌خو می‌شود، تو هم باید به او مدارا کنی، اما زمانی که او تند و خشن می‌شود، باید خود را قوی و محکم نشان دهی. مانند اینکه درخت خاری وقتی نرم می‌شود، لطیف و بی‌خطر به نظر می‌آید، اما اگر تنش تند و خشمگین شود، می‌تواند آسیب‌زا شود.

هوش مصنوعی: هیچ درمانی نمی‌تواند به راحتی کسی را از بی‌هوشی یا غش بیرون بیاورد، جز این که او را در آتش سیم تقلبی بیندازند.

هوش مصنوعی: اگر روان تو به شدت بخواهد، همچون آب از فواره، آتش را به حرکت درمی‌آورد.

هوش مصنوعی: اگر بتوانی با سخن و توانایی خود، دنیا را تحت کنترل درآوری و بر تخت سلطنت نشینی، مانند کسی که قدرت تسخیر دارد و در جایگاه خود قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: خداوند متعال تصمیم گرفت که جهان را به وجود آورد و این کار را به دستور خود انجام داد، نه به دلایل و علل مختلف.

هوش مصنوعی: اگر به تأمل و دقت می‌پرداختی، ممکن بود در کارهایت پیشی بگیری و وجود نیکویی‌هایت از سوی خداوند بزرگ به تو عطا شود.

هوش مصنوعی: بگذار دستاورد دریا و معدن برای کسی بماند که خط بخشش تو به سرعت از آن عبور کند.

هوش مصنوعی: صبح صادق به صبح نادرستی گفت که چقدر می‌توان از راستگویی و عمل درست سخن گفت بدون اینکه حقیقت داشته باشد.

هوش مصنوعی: وقتی شب همچون سایه‌ای بر زمین می‌افتد، من دیگر چه نوری دارم! در حالی که روز مانند شعله‌ای از خورشید تو را چه محلی می‌دهد؟

هوش مصنوعی: در این گفتگو، من به روشنی و آگاهی بیشتری دست یافته‌ام تا جایی که به کسی شبیه هستم که در روز از پشت ابرها، خورشید به وضوح و روشنی در می‌آید.

هوش مصنوعی: مدیریت کشور به خاطر درآمد او به چرخش در می‌آید و پایه‌های سلطنت بر اساس سخنان او استوار می‌شود.

هوش مصنوعی: نگاه کردن به کف دست تو باعث می‌شود که نور درون چشمانم را روشن کند.

هوش مصنوعی: هرگاه بخواهی خبر خوشی به اسبی بدهی که از شادی از کمرش دود بلند می‌شود، باید به او بگویی که چقدر خوشحال است.

هوش مصنوعی: تو هستی که در کنار آب، بقا و دوام سلطنتت را هزار بار از زیر و بم دنیا مرور کرده‌ای.

هوش مصنوعی: اگرچه هزاران دفتر ثروت و دارایی در دست داری، اما هنوز هم مشکل فقر و کمبود تو حل نشده باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: کسی که دستش را بر سطح خوان لطف و بخشش تو گذاشته، در حالی که هیچ چیز از آستین ناامیدی‌اش نچکید.

هوش مصنوعی: این جمله به این معنی است که اگر شخصی به اندازه و تعادل در شخصیت و ویژگی‌های خود توجه نکند، در نهایت نتیجه‌اش نارسایی و بی‌حاصل بودن خواهد بود. به عبارت دیگر، بی‌توجهی به تعادل طبیعی می‌تواند به از دست دادن منابع و فرصت‌ها منجر شود.

هوش مصنوعی: در آن لحظه که کرم و رحمت ولایت نمایان شد، این امر به خاطر آن بود که عقل و دور اندیشی تو به خانه‌ای در دسترس رسید.

هوش مصنوعی: باور تو مانند دژی است پر از نیکی و درستکاری که گناه نمی‌تواند به آن آسیب برساند.

هوش مصنوعی: مروت تو مانند دیاری پر از خیر و بخشش است که در آن نمی‌توان به سادگی از اشتباهات عذرخواهی کرد.

هوش مصنوعی: اگر در طول زندگی‌ات تلاش کنی و پیشرفت کنی، حتی اگر مرگ بخواهد تو را متوقف کند، باز هم توانایی‌های تو بر آن چیره خواهد شد.

هوش مصنوعی: دارم چند نکته درباره‌ی منزلت تو اگر باعث بی‌ادبی نمی‌شود برایت می‌نویسم.

هوش مصنوعی: سه ماه است که در این سرزمین زندگی می‌کنم و نمی‌دانم که اراده و تلاش واقعی چه معنایی دارد و مهر و محبت از چه نوعی است.

هوش مصنوعی: من به هیچ‌کس سلام نمی‌کنم و نه برای کسی دعا می‌کنم، نه چیزی را در جایی گران می‌فروشم و نه بی‌حوصله هستم.

هوش مصنوعی: من درنگ نکردم مگر به نشانه‌ی نیکویی، مگر اینکه صدای سوالی را نشنیدم که از کوه بلند بازم به گوش رسید.

هوش مصنوعی: من از اینکه از این دیار بروم خوشم نمی‌آید و به سختی می‌توانم راهی پیدا کنم که خوب و پسندیده باشد.

هوش مصنوعی: نیمی از پیامبر که مرا از آسمان بالا می‌برند و نیمی از فرستاده که مرا از سنگ برمی‌افرازند.

هوش مصنوعی: من کتاب را ورق زده‌ام و کیسه‌ای پر از نعمت‌ها را در آغوش دارم. در میانه‌ی این مدیحه، نعمت‌ها را به دیگران می‌بخشم.

هوش مصنوعی: من به خاطر قدرت و زیبایی شعرم، به عنوان بهترین شاعر شناخته می‌شوم و حتی اگر حق من از سوی خداوند به عنوان پیامبر مطرح نمی‌شد، باز هم به نوعی مانند یک فرستاده به شمار می‌رفتم.

هوش مصنوعی: سخنان من مانند رطوبتی است که زیبایی‌های جهان را به نمایش می‌گذارد و با آراستگی و زیبایی همراه است.

هوش مصنوعی: اگر ورق را فشار بدهم، از آب جوی می‌سازم و اگر قلم را حرکت دهم، از مشک عطر تولید می‌کنم.

هوش مصنوعی: در این جمعیت، من ارزشی برابر با یک پشه ندارم و در این مکان، جایگاهی مشابه یک دانه خردل برای من نیست.

هوش مصنوعی: اگر تو همچون بلبل باغ یادهایم نباشی، در غیر این صورت نگاهت می‌تواند به عشق و زیبایی، درد و زحمت برساند.

هوش مصنوعی: در سفرم به قدری بار بر دوش دارم که آفتاب دیگر نتواند به راحتی به من برسد و گرمم کند.

هوش مصنوعی: به خاطر نرمی و زیبایی خود، مرا در مسیر زندگی‌ام پیچیده و راه رفتن را برایم سخت کرده است، مانند تنگ‌نای تنگی که راه آب را می‌بندد.

هوش مصنوعی: به سرمنزل و مکان اصلی خود برسانید؛ نظیری که ایام زندگی‌اش سپری شده و به روز آغازین بازگردد.

هوش مصنوعی: همیشه نام بد بخل در ذهن‌ها باقی می‌ماند، اما نام نیکو بخشش و سخاوت همیشه در یادها خواهد ماند.

هوش مصنوعی: توانگری و کمک به دیگران، نعمتی نیست که بتوان بر آن تکیه کرد و خود را از کارهای نیکو معاف دانست. بنابراین باید در این راه کوشید و برای خیری که به مردم می‌رسد، تلاش کرد.

هوش مصنوعی: به خوب بودن و نیکی کردن نسبت به دشمن و دوست خوب است، پس باید حسود را مثل زنبور عسل که در عسل می‌میرد، کنار بگذاریم.

هوش مصنوعی: فضای همیشگی محفل تو پر از شادی و زیبایی است، با نقل، شمع و شراب. در دل، دشمنی تو مثل کبابی است که بر روی منقل می‌پزد.