نیر تبریزی » سایر اشعار » شمارهٔ ۶۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>به سر زلف تو کز زلف تو سر می‌نکشم</p></div>
<div class="m2"><p>چه کنم نیست جز اینم سر سودای دگر</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>رحمی ای خواجهٔ منعم به گدای در خویش</p></div>
<div class="m2"><p>که ندارد ز تو جز بوسه تمنای دگر</p></div></div>

شمارهٔ ۶۲

به سر زلف تو کز زلف تو سر می نکشم
چه کنم نیست جز اینم سر سودای دگر
رحمی ای خواجه منعم به گدای در خویش
که ندارد ز تو جز بوسه تمنای دگر

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به عشق و اشتیاق خود اشاره می‌کند و می‌گوید که به زلف محبوبش دل بسته است و نمی‌تواند از آن جدا شود. از طرفی، از محبوب درخواست رحم و لطف دارد، زیرا جز بوسه‌ای از او چیزی نمی‌خواهد. این ابیات نمایانگر حسرت و longing شاعر نسبت به معشوق است.

شمارهٔ ۶۰

شمارهٔ ۶۱

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم از زلف تو دست بکشم، پس چه کاری می‌توانم انجام دهم؟ جز این نیست که دلم مشغول عشق دیگری شده است.

به سر زلف تو کز زلف تو سر می‌نکشم

چه کنم نیست جز اینم سر سودای دگر

هوش مصنوعی: ای آقای بخشنده، به گدای درگاهت رحم کن، زیرا او جز یک بوسه از تو آرزویی دیگر ندارد.

رحمی ای خواجهٔ منعم به گدای در خویش

که ندارد ز تو جز بوسه تمنای دگر

شمارهٔ ۶۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده