نیر تبریزی » سایر اشعار » شمارهٔ ۵۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گر مرا راه گدائی بسر کوی تو بود</p></div>
<div class="m2"><p>تا ابد دست من و حلقۀ گیسوی تو بود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>سر دروئی مکن ایدوست که از فتنۀ عشق</p></div>
<div class="m2"><p>پشت گرمی من ار بود بپهلوی تو بود</p></div></div>

شمارهٔ ۵۹

گر مرا راه گدایی بسر کوی تو بود
تا ابد دست من و حلقۀ گیسوی تو بود
سر درویی مکن ایدوست که از فتنۀ عشق
پشت گرمی من ار بود بپهلوی تو بود

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از عشق و دلدادگی خود به محبوبش صحبت می‌کند و می‌گوید که اگر تنها راه او، گدایی در کوی محبوب باشد، برای او کافی است. او از محبوبش می‌خواهد که نرانست بگوید، زیرا عشق او پشت گرمیش است و همیشه در کنار او خواهد بود. در واقع، احساسات عمیق و وابستگی خود را به محبوبش بیان کرده و نشان می‌دهد که عشقش برای او اهمیت زیادی دارد.

شمارهٔ ۵۷

شمارهٔ ۵۸

هوش مصنوعی: اگر مقدر بود که همیشه در کوی تو، مثل گدایان زندگی کنم، من با کمال میل به این وضعیت رضایت می‌دادم تا همیشه دستم در دستان تو و گیسوی تو در حلقه‌ام باشد.

گر مرا راه گدائی بسر کوی تو بود

تا ابد دست من و حلقۀ گیسوی تو بود

هوش مصنوعی: ای درویش، دروغ نگو و به من نزدیک نشو، چون اگر عشق به من پشتیبانی می‌داد، باید با تو می‌بود.

سر دروئی مکن ایدوست که از فتنۀ عشق

پشت گرمی من ار بود بپهلوی تو بود

شمارهٔ ۵۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده