هوش مصنوعی: چه آواز زیبایی است که این پرنده خوش‌صدا بشارت بهار را به گلستان می‌آورد.

هوش مصنوعی: به پرندگان بگو که آواز دل‌انگیز داود را بشنوند، زیرا باد صبا به بچه‌ها نشانه‌ای از تخت سلیمان آورده است.

هوش مصنوعی: عزیزم با لبخند شادی‌آوریش به سراغم آمد و خوش خبری آورد که پزشک آمد و درمانی به همراه دارد.

هوش مصنوعی: ما هیچ وقت نشنیدیم که خدایی از آسمان باغی پر از درخت سرو و گل‌های نسرین، لاله و ریحان برای فرزندش هدیه آورده باشد.

هوش مصنوعی: کسی که به درخت صنوبر عبادت می‌کند، باید سجده‌اش را بر این سرو زیبا انجام دهد.

هوش مصنوعی: روز خورشید عالم از شب یلدا گذشته است، صبح خوشی و پیروزی تو با تمام زیبایی‌اش به دامن من آمده است.

هوش مصنوعی: ای نسیم ملایم، زلف زنجیر شده را بگشای و بگو به دل ما که آن خطی که به دل ما آسیب زده، نشانه‌ای از فرمانی است که برای قتل تو آمده است.

هوش مصنوعی: چشمم بر زیبایی تو دوخته شده است، مگر اینکه از درد دل من، گل‌های لاله بر دامن تو بریزد.

هوش مصنوعی: گل‌های خندان و شاداب، شادی و طراوت را برای دیگران به ارمغان می‌آورند، اما برای من غم و اندوه به همراه دارند.

هوش مصنوعی: چشم نمی‌تواند زیبایی‌های معشوق را به خوبی ببیند، اما وقتی که زیبایی‌های تو به نمایش در می‌آید، حتی کافرترین فرد هم به ایمان و اعتقاد می‌آورد.

هوش مصنوعی: ای کاش دجله بغداد و کنار آب فرات را می‌دیدم، چرا که خاک تبریز برای من همچون بتن است و جانم را زنده می‌کند.

هوش مصنوعی: من در علم و دانش، مانند استادان حکمت بودم، اما این آب و هوا باعث به هم ریختن افکارم شد.

هوش مصنوعی: من به قدری بهشتی و گلهای زیبایی دارم که آسمان حسادتش برانگیخته شده است، اما در عین حال، آخر کارم به خاطر فتنه‌های شیطان از زمین دور شده است.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که گنجینه‌ای ارزشمند در درون من وجود دارد، اما به خاطر وضعیت خراب زندگی‌ام، قادر به بیان آن نیستم.

هوش مصنوعی: به محض اینکه یوسف فهمید که پدرش عزیز و گرانقدر است و حسادت‌هایی به او شده، تصمیم گرفت به سوی سرزمین کنعان برود.

هوش مصنوعی: بسیاری از اوقات در مصر، به خاطر جوانی به فروش می‌رفتم و گاهی هم به دلیل اتهاماتی که به من می‌زدند، به زندان انداخته می‌شدم.

هوش مصنوعی: نه از آتش سوزان بیم دارم و نه از قدرت خارق‌العاده، ای خدا؛ فقط مرا به خاطر این وضعیت دردناک، بر زمین بیاور.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر از دشواری‌ها و مصائب زندگی سخن می‌گوید. او به نوعی شکایت دارد که کیوں باید به خاطر مشکلاتی که قوم و قبیله‌اش بر سر او می‌آورند، صبوری کند. او احساس می‌کند که همه این مشکلات و جنگ و جدل‌ها باعث شده که اشک بر چهره‌اش بنشیند و دچار غم و اندوه شود. این موضوع نشان‌دهنده‌ی حس تنهایی و بار سنگینی است که بر دوش او قرار دارد.

هوش مصنوعی: آسمان، مادر روزگار، با گذشت صد قرن نتوانسته است کودکی چون من که با خرد و دانایی سخن می‌گوید، به دنیا بیاورد.

هوش مصنوعی: هر بقعه‌ای که خورشید آسمان بر آن تابید، به این معنا نیست که برای فرمانروایان ارزشمند به حساب می‌آید، چرا که ممکن است لعل بدخشان تنها از آنِ آنجا باشد.

هوش مصنوعی: هر قطره‌ای که در دل صدف قرار گیرد، به معنای آن نیست که دریا از آن مروارید زیبا به وجود می‌آورد.

هوش مصنوعی: هر کسی که چوبی به دست دارد و نور می‌گیرد، ساحر نیست. معجزه عصای موسی تنها از آن ساحران است.

هوش مصنوعی: هر کسی که به بیان نکته‌ها و مضامین مهم بپردازد، چه به صورت نثر و چه به صورت نظم، در حقیقت سهمی از معرفت و دانش را به دیگران منتقل می‌کند. او با هر اشاره و جمله‌ای که می‌گوید، چیزی ارزشمند را به عالم منتقل می‌سازد.

هوش مصنوعی: شاعری شایسته من نیست که معلم دانایی، نخستین اصول دانش را از حکمت لقمان به من آموخته باشد.

هوش مصنوعی: اما وقتی که گردونه سرنوشت من را به همسری کودکان درآورد، ناگزیر شدم به بازی‌های کودکانه تن دهم.

هوش مصنوعی: در این متن گفته شده که نظم و ترتیب سخن از دست رفته و نمی‌توان در غزل به پایان این داستان رسید. به عبارت دیگر، بیان احساسات و افکار به خاطر کمبود نظم و ساماندهی، به سختی ممکن است و نمی‌توان به نتیجه‌ای مطلوب دست یافت.

هوش مصنوعی: مرد باید حال و احساسات درونی خود را پیش چیزهای عجیب و غریب نیاورد؛ بلکه باید این ناله و شکایت را به سوی آدم‌های شجاع و درستکار منتقل کند.

هوش مصنوعی: علی نخستین سرچشمه‌ای است که دنیا شکل گرفت و طراحی شد تا او سر از پرده امکان بیرون آورد.

هوش مصنوعی: نور خورشید به‌وضوح قابل مشاهده است، بنابراین نیازی به دلایل و نشانه‌های دیگر نیست. خود حقیقت کافی است و دلیل و برهانی را نمی‌طلبد.

هوش مصنوعی: ای داور دادگستر، مرا از این درد و غم نجات بده، زیرا روح من در این کلبه پر از اندوه به سختی در حال آزردگی است.