هوش مصنوعی: آب استخوان من به خاطر درد و اندوهی که دارم، به شدت دچار تأثیر شده است. این ققنوس من است که از آتش درون خود می‌سوزد و جانم را می‌گیرد.

هوش مصنوعی: مانند کرم ابریشم، وقتی به دام افتاد، به خوشی و رضایت خود می‌پردازد و در دل نی‌های من، زبانم به عجز و ناتوانی گرفتار شده است.

هوش مصنوعی: پشت ما از کنجکاوی روزگار خم شده است، زیرا دیدیم که چگونه یک زن سالخورده کمان مرا کشید.

هوش مصنوعی: افکار تاریک و غم‌انگیز را به چاه غم انداختم، چون یوسفم در شرایط سختی قرار دارد و آن گرگ، من را که شبان او هستم، تهدید می‌کند.

هوش مصنوعی: چرا مانند مرغ شب ناله کنم و شکایت کنم از دردهایی که به دلدارم رسیده، در حالی که تیرهای زهرآلود در آشیانه‌ام وجود دارد؟

هوش مصنوعی: صدای دلنواز ناله‌ها همچون نی مدام به گوش می‌رسد، که از دستان من به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: چهره‌ای زرد و زیبا به دلیل زعفران و اشک‌هایی به رنگ ارغوان داریم که نمی‌توانیم به راحتی بهار و پاییز را از هم تفکیک کنیم.

هوش مصنوعی: آنگاه که استعداد و خلاقیت زبان سنج خود را به کلام می آورد، همانند این است که توانایی درک و نکته سنجی من، مانع بیان آزادانه افکارم می شود.

هوش مصنوعی: آدم‌هایی که درد و رنج به همراه دارند، در روز سختی به همه جا می‌آیند و از گنجینه ارزشمند من سوءاستفاده می‌کنند.

هوش مصنوعی: دل من همچون سنگی است که مدام تلاش می‌کند از جایی خارج شود، به خاطر درد و آهی که از سینه‌ام می‌جوشد مانند آتش فشان.

هوش مصنوعی: من از شدت پاکی‌ام، آسمان بخارا را برای امتحان من به جایگاهی خاص تبدیل کرده است، به خاطر کوری قلبم.

هوش مصنوعی: اشاره به این دارد که روزگار با تمام سختی‌ها و محدودیت‌هایی که برای من ایجاد کرده است، دوستانم خبر از سفر من به هند را به دیگران می‌رسانند.

هوش مصنوعی: من دلیری را خود را در میان نیکان نمی‌دانم و این ناگوارترین وضعیت را که در گرفتاری‌ها و اندوه‌ها قرار دارم، بر خود می‌پندارم.

هوش مصنوعی: اندوه و غم من مانند خونی است که در دل دریا حرکت می‌کند، و نفس‌های من مانند جزر و مد آن دریا، همچون تکه‌های چوبی هستند که از ضعف و ناتوانی قلبم ناشی می‌شوند.

هوش مصنوعی: من مانند یک فیل گرفتار شده‌ام و بر حماقت جاهلان می‌تازم در حالی که دستم آکنده از قدرتی شبیه به ضربه‌های آهنین آسمان است.

هوش مصنوعی: پیلی از هند می‌آید و یاد آنگونه سرزمین را زنده می‌کند، مانند ستاره‌ای که هر شب می‌درخشد و مرا به یاد می‌آورد.

هوش مصنوعی: چشمان زیبای من، مانند ستاره‌هایی در آسمان، در نیمه‌های شب اشک می‌ریزند و زیبایی و فضیلت من را نمایان می‌کنند.

هوش مصنوعی: فیلسوفان و بزرگانی که در صدر دانش قرار دارند، همچون معلمانی هستند که به بچه‌ها علم و دانش را منتقل می‌کنند و دنیای جدیدی از یادگیری را برای آن‌ها می‌گشایند.

هوش مصنوعی: در خانه‌ی تفکر من، صدها مانند بوعلی وجود دارند یا به اندازه‌ی من از رقابت روزگار خسته‌اند.

هوش مصنوعی: من پیشوای جمع خاص و سرنشین بزم‌های ویژه بودم، ولی به خاطر هم‌نشینی با مردم عادی، مقام و شأن من کاهش یافت.

هوش مصنوعی: مانند سنگی گرانبها که در نگاه‌ها پنهان مانده‌ام و هیچ‌کس از راز نهفته‌ام باخبر نشده است.

هوش مصنوعی: زمانی که به من لطف کردی و مانند رنگ توتیا در چشمانم نشاندی، مرا از غم و افسردگی رهانیدی و روح من را زنده کردی.

هوش مصنوعی: چشم من مثل دانه‌های انار است و اشک‌هایم بر دامان آب قرمز می‌ریزد، و دل من مانند دیگ پر از خشم و ناراحتی است.

هوش مصنوعی: شعری که اشاره شده، به معنای این است که وجود من با ارزش و خاص است، مانند شعله‌ای از آتش که با دقت و احتیاط نگهداری می‌شود. در واقع، من به گونه‌ای هستم که شایسته‌ی احترام و توجه ویژه‌ای هستم، زیرا ویژگی‌ها و حالت‌های برتری دارم که برای دیگران قابل دسترسی نیست و در قله‌ی موفقیت قرار دارم.

هوش مصنوعی: ای کاش که فیلسوف بزرگ و کهنه‌کار زمان، ارزش و بهای حقیقت و جوهر وجود مرا نمی‌شناخت.

هوش مصنوعی: بر روی تلی از غم، آتش نمرود (دشمن) به مشکلات من غلبه کرد و شیشه دل من، که همچون جیوه بی‌ثبات و متزلزل است، شکسته شد.

هوش مصنوعی: بی‌خبر از این که با نرمی و لطافت طبیعی که مانند مرمر است، صبوری و بردباری من به او نمی‌رسد و به او آسیب خواهد زد.

هوش مصنوعی: من در میان حجاب‌های بسیار از مکانی دور مانده‌ام و نمی‌دانم که صدای من از کدام پرده و لایه برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: من مقام بلند و نیک را رها کردم و به پایین‌ترین سطح زندگی رسیدم، اما این کار نه برای من سودی داشت و نه ضرری.

هوش مصنوعی: صدای خوش و دل‌انگیز بلبلان موجب شده که گوش من پر از نغمه و سرور شود. ای کاش که منزلگاه من هم در کنار این پرندگان خوشنوایی باشد.

هوش مصنوعی: ای کاش در تاریکی و سختی‌های زندگی، خضر راهنما می‌توانست مرا به دربار پادشاه هدایت کند و از مشکلاتم نجات بدهد.

هوش مصنوعی: پادشاهی که در مقام رهبری نشسته و از آغاز آفرینش با محبت او، نسل و خانواده‌ام شکل گرفته و مرتبط است.

هوش مصنوعی: هر بار که نام او بر زبانم می‌آید، بویی خوش از عطرش به مشامم می‌رسد و من در این لحظه به یاد روحانیان و هدایا می‌افتم.

هوش مصنوعی: در سایه‌ی او احساس امنیت می‌کنم از دیوانی که به‌دلیل حمایت او، من نیز از زره و‌ تجهیزات جنگی برخوردارم.

هوش مصنوعی: جز صدای او هیچ صدایی در دشت وجود ندارد و بدن من با این نوا پر شده است.

هوش مصنوعی: می‌دانی که بیان کنندهٔ واقعیت، زبان اوست، پس اجازه نده کسی به ناحق بر من اتهام بزند.

هوش مصنوعی: اگر دشمن به من در این قضیه چالش کند، اینک بخوانید و ببینید که من کیستم و چه ویژگی‌هایی دارم.

هوش مصنوعی: تو مظهر قدرت و فیض الهی هستی و دنیا تحت تاثیر تو قرار دارد. خدایا، شکرگزارم که وعده‌ام به خوبی و درستی محقق شد.

هوش مصنوعی: من از نفس خود عذرخواهی می‌کنم که نمی‌توانم به خوبی تو را ستایش کنم، ای کسی که فراتر از تصورات و تخیلات من هستی.

هوش مصنوعی: می‌ترسم اگر بخواهم از خوبی‌ها و زیبایی‌های تو سخن بگویم، کلام و بیانی که دارم به شدت تحت تأثیر قرار بگیرد و حتی بسوزد.

هوش مصنوعی: اگر بپذیریم که من بتوانم زیبایی‌های شخصیت تو را وصف کنم، باید گفت که این سخن تنها به واسطه روح القدس در زبان من جاری خواهد شد.

هوش مصنوعی: آسمان مانند ورقه‌ای است که نقش و نگار آن به وسیله قلمی از شاخ سدره ایجاد شده و به نوعی بیانگر اسناد و نوشته‌های دنیای من است.

هوش مصنوعی: بهشتی که در آنجا وجود دارد، با معرفتی عمیق و خوش برخورد، به من کمک می‌کند تا نوشته‌های خود را به زیبایی و وضوح بیان کنم و این دانش به من اعطا می‌شود، گویی که آسمان خود را به عنوان راهنمای من قرار داده است.

هوش مصنوعی: با وجود تمام این مسائل، داستان من همچنان راست و صحیح است. ای خاک، بر سر من بریز و این حکایت را بشنو.

هوش مصنوعی: پرنده‌ای مانند عنقا که از پایین‌ترین نقطه برخاسته و به اوج می‌رسد، در مقایسه با مگسی که در حال پرواز است، از کجا می‌تواند به آن روشنی و بلندی دست یابد؟

هوش مصنوعی: بهتر است که من در تلاش برای بیان سخن، از ناچاری گام بردارم؛ زیرا این مسیر در توان و شایستگی من نیست.

هوش مصنوعی: ای پادشاه، لطفاً به من اجازه‌ای بده تا در این زمان سخت که به خاطر وزش بادهای خزان، گلستانم خراب شده است، بتوانم کمی آرامش پیدا کنم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که دوباره از محبت و لطف تو بر جان من تازه و زنده شود.

هوش مصنوعی: به خدا قسم، من از پارچه‌های نرم و لوکس بهشت بافته‌ام، و اینجا در دَرِ تو، من هم از همین پارچه‌ها استفاده کرده‌ام.

هوش مصنوعی: آنچه را که مردم نمی‌توانند شمارش کنند، از برکت و موهبت توست؛ آنچه در تقسیمِ روزی به تو تعلق دارد، همان است که من به آن نیاز دارم.

هوش مصنوعی: با این حال، من سزاوارم که از خورشید، حتی اگر سایه‌ام به گردن تو باشد، حق و حقوقی بگیرم.

هوش مصنوعی: نامی از خود را بر زبان می‌آوریم که در واقع نشانگر عظمت و مقام توست و این نشانه‌ای از شأن و منزلت من است.

هوش مصنوعی: در این بیت به این موضوع اشاره می‌شود که اگرچه سگ اصحاب کهف به خاطر همراهی با آن‌ها معروف شده است، اما آیا نام و نشانی از من بر فراز آسمان‌ها باقی نخواهد ماند؟ به نوعی سوال می‌کند که چرا نام و یاد من به اندازه‌ی او ماندگار نخواهد بود.

هوش مصنوعی: در پایان، نه به خاطر لطف خودت، بلکه به این دلیل که گفتی تیر است، مرا به خواب فرستادی تا مثل سگی در آستان تو باشم.

هوش مصنوعی: بدن من به خاطر سیاهی گناه‌ها آلوده است، اما روح تو که پر از عشق و امید است، مرا ببخشای.