هوش مصنوعی: پرنده‌ای که به شدت آسیب دیده، توانایی مقاومت در برابر شمشیر ستم را ندارد، حتی اگر در زلف تو گرفتار شده باشد، باز هم به عنوان شکار در حرم شناخته نمی‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی بخت من بیدار شد و متوجه زیبایی و جذابیت تو شدم، فهمیدم که شکار قلب تو برای من چندان دشوار نبود.

هوش مصنوعی: غم و اندوهی که در دل دارم، به اندازه‌ای شدید است که گویی قاتل من شده و از من می‌کشد. اگر آن کسی که مرا آزار داد غمی در دل داشت، شاید او نیز گرفتار همین درد می‌شد.

هوش مصنوعی: کسی که به دلش خوش است، نمی‌تواند به سادگی از باغ بیرون برود، زیرا این نشان از بزرگواری و مهربانی ندارد.

هوش مصنوعی: جمشید که به سلطنت ما رسید، چه اشتباهی کرد که به خاطر این همه جمعیت و لشکر دورش قرار گرفت.

هوش مصنوعی: در دفتر یادداشت‌های نیکان زمان، دنبال نشانه‌ای از عشق و مهربانی گشتیم، اما اثری از این عشق پیدا نکردیم.

هوش مصنوعی: زیبایی تو، مانند نگینی از لعل است که موری آن را به خطای خود بر روی خطی گذاشته است؛ اما سزاوار سلطنت و عظمت ملک جمشید نیست.

هوش مصنوعی: با اینکه من با تو پیمانی قدیمی دارم، اما هرگز دل را از تو نگرفته‌ام، حتی اگر این نیرنگ هم وجود نداشت.

هوش مصنوعی: اگر هر بت مانند تو بود، هیچ چیز دیگری به جز بت وجود نداشت و همه عاشقان فقط تو را می‌پرستیدند.

هوش مصنوعی: این آرزو را دارم که وقتی دوباره به ما بازگردی، سرم را در هر قدم به احترام تو خم کنم، اما دریغ که چنین فرصتی برایم فراهم نیست.

هوش مصنوعی: مجنون که گاه‌وبی‌گاه به آسمان و زمین می‌رسید و در عالم وحش و پرندگان سلطنت می‌کرد، در واقع از نظر ما که در سلطنتی بدون شکوه و جلال هستیم، چیزی نداشت.