هوش مصنوعی: نگو که جان بی‌دلیل به گردن توست، چون موی تو همچون ریسمان یخدان را در بر گرفته است. دلی که امیدش را گم کرده، بر چاهی که در چانه‌ات است، تکیه دارد.

هوش مصنوعی: عمر دل به پایان رسیده، اما هنوز عشق او در چهره‌اش باقی مانده است. حتی اگر دل به شهر دیگری برود، همچنان به وطن خود وابسته است.

هوش مصنوعی: اگر یمین الله (دست راست خداوند) به این انسان اجازه دهد که پیراهن زیبایی بپوشد، می‌توان گفت که او صد یوسف را در این پیراهن دارد.

هوش مصنوعی: اگر محبوب من از من ناراحت است، شاید به خاطر زیبایی و طراوت چهره‌اش باشد که ارتباطی با نسترن (گلی زیبا) دارد.

هوش مصنوعی: ای کوه غم، تو زیبایی را به خاطر دلخراش آهم به دست آوردی، چرا که این صدا و نوا تنها از کوه‌کن بیستون می‌آید.

هوش مصنوعی: در این شهر سنگی، جایی برای عاشق دیوانه وجود ندارد. اما به فرزندان بگو که دل شیدا، خوشبختانه در دشت و طبیعت آزادی دارد.

هوش مصنوعی: آنکه از شدت غمت مانند یک زن پیر زاری و ناله می‌کند، مرد واقعی نیست؛ زیرا مرد باید در برابر درد و زخم‌ها استقامت داشته باشد و از آن‌ها نترسد.

هوش مصنوعی: اگر من به تو بگویم که قد تو به عنوان یک باغبان شبیه درخت نارون است، نگران نشو؛ چون اگر بر این درخت سایه بیندازی، حس زیبایی دارد و هنوز هم به درخت نارون مربوط می‌شود.

هوش مصنوعی: ای شوخ و باهوش، لطفاً به موهای من دست نزن. زیرا این موها، مانند زنجیرهایی هستند که دیوانه‌وار درهم تنیده و گیر کرده‌اند.

هوش مصنوعی: ای دل، در دل خود رازی نهفته کن، زیرا این دنیا پر از بی‌ثمری و ناتوانی است. نسل‌های زیادی از ناتوانان به دنیا آمده‌اند و این وضعیت ادامه دارد.

هوش مصنوعی: اگر ققنوس بر خود بسوزد، جای تعجب نیست، زیرا بسیار نیرومند است و در درونش نغمات و روحیات گوناگونی وجود دارد.