هوش مصنوعی: به جان دوست، کسی که در نیاز و فقرش فقط تو را می‌شناسد، در خانه‌ات را به رویش بگشا.

هوش مصنوعی: کدام دل است که فرصت پذیرش نصیحت دیگران را داشته باشد، مگر اینکه فکر تو آن را برای خود خالی نگذاشته باشد؟

هوش مصنوعی: بیایید با صبر من و عشق خود، داستانی را ببینیم که شبیه به تلاش یک مورچه برای حمل سنگی بزرگ است.

هوش مصنوعی: امیدوارم آسیبی از چشم حسودان به تو نرسد، چرا که خود را به خوبی نشان می‌دهی و لیاقت محبت و احترام را داری.

هوش مصنوعی: نگاه تو طوری جذاب و دلربا است که مرز و حدود زیبایی را پشت سر گذاشته و فراتر رفته است. بنابراین، باید دقت کنی و خودت را کنترل کنی، زیرا این جذابیت و دلربایی دارای حد و مرزی است که نباید نادیده گرفته شود.

هوش مصنوعی: من که بی‌چاره و بی‌نوا هستم، کدام خوب‌شانسی و مقدر است که سایه‌ام بر سر کسی بیفتد، حال آنکه او همای سعادت است؟

هوش مصنوعی: عزیزم، خودت را خسته نکن و به خودت زحمت نده، چرا که در این شرایط چیزی جز این وضعیت نمی‌توانی داشته باشی.

هوش مصنوعی: او با یک بوسه، جانش را به رضایت تقدیم نمی‌کند و معشوق‌ها او را به حالت شادی و خوشحالی می‌کشند و خون بهای او را درمی‌کشند.

هوش مصنوعی: بیا و این زیبایی نوین را ببین و به زاهد خودبین بگو که کجاست، تا قدرت خدا را درک کند.

هوش مصنوعی: نمی‌دانستم که سرو را در خاک می‌اندازم، زیرا نمی‌توانم رد پای کسی را که دستش را به آن دراز کرده، ببینم.

هوش مصنوعی: مرا حقیر و ناچیز نپندار ای سلطان، زیرا همان‌طور که فردی کوتاه‌نظر نمی‌تواند زیبایی‌های یک ستاره را ببیند، من هم در مقام غلامی نمی‌توانم به ارزش واقعی خود پی ببرم.

هوش مصنوعی: شاهی که بر سریر حکومت نشسته و بندگانش برای او فرمانبرداری می‌کنند، حتی یک گدا را نیز از مقامش پایین‌تر نمی‌داند.

هوش مصنوعی: شعر از گلشن زیبایی عبور کرد، مگر اینکه از منطق تو به دنیای بحث و گفتگو راه پیدا کند.