هوش مصنوعی: تو با موهای خوش‌فرم و زیبا به ما نشان می‌دهی که ما در شأن تو نیستیم، پس برو و دوری کن از ما.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به تضاد میان زهد و عشق اشاره دارد. بر اساس این تصویر، زهد و خودداری نمی‌توانند عشق عمیق و جذاب تو را تحمل کنند. در واقع، عشق تو آن‌قدر قدرتمند است که صدای طبل زیبایی را نمی‌توان نادیده گرفت، و این بهانه‌ای می‌شود برای اینکه ما نیز به دنبال زیبایی‌ها برویم و در خود به شکوفایی برسیم.

هوش مصنوعی: این شمشیر و سپر به تنهایی نمی‌توانند با زیبایی و بزرگی تو مقابله کنند و مانند دیواری که برای حفظ خود ساخته‌ای، ناتوانند.

هوش مصنوعی: ای خورشید زیبایی، خودت پرده را از جلو بردار؛ ما که دست‌مان به انتخاب نگاه نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: دل‌های ما که خود را به تو وابسته کرده‌ایم، تو را با این حال نشکن و نرنجان، زیرا اگر تو بشکنی، دل ما هم خواهد شکست.

هوش مصنوعی: گفتم که قهر و خشم تو مرا از پا درآورد، او در جواب گفت: باش، شاید روزی به لطف و محبت تو برگردم و چیزی شیرین برای من بیاوری.

هوش مصنوعی: گنجشک را نمی‌توان به بو بسته نگه داشت، تو ای تار مو چطور توانستی ما را به خود وابسته کنی؟

هوش مصنوعی: از آن چشمان جذاب و فریبنده دوری کن، ای دل، زیرا که خون هیچ تفاوتی با شیر نمی‌کند؛ این شیر خمار ماست.

هوش مصنوعی: اگر نصیحتگری تو را سرزنش کند، جای تعجب نیست؛ زیرا او از عهدی که میان تو و خدا در روز الست بسته شده، بی‌خبر است.

هوش مصنوعی: سپاسگزار خداوند هستم که بدون هیچ مانعی، دل مرا گشود و به من این امکان را داد که به دیدار پرستش‌کننده‌ی محبوب بپردازم.

هوش مصنوعی: امیر عالم، علی، که در سراسر جهان نام و نشانی از او وجود دارد، در واقع ما هم جزئی از او هستیم.

هوش مصنوعی: ای دریای بی‌پایان رحمت و بزرگی، لحظه‌ای خروشان باش تا هزاران ماهی زربن به شستشوی ما بیفتند.