هوش مصنوعی: اگر نوشندگان از شراب خالص خوشحال می‌شوند، زیبایی تو به مراتب بیشتر از شراب است و برای من به هزاران برابر از آن لذت‌بخش‌تر است.

هوش مصنوعی: دل من رفت و از آنچه دارم، یعنی لباس درویشی و سجاده و تسبیح، در دجله بریزید، زیرا بغداد از نابسامانی و ویرانی پر است.

هوش مصنوعی: بهتر است از دستان پاک و دانش خود بهره بگیرید، چرا که زیبایی و ظرافت چهره‌ام ناشی از علم و آگاهی است.

هوش مصنوعی: با من که در دریا غوطه‌ور شده‌ام، سخن تو مانند تلاش برای تهدید در برابر آبی است که با آن ارتباطی ندارد.

هوش مصنوعی: اگر صد تا چون من در این آتش بسوزند، تو خوشحال باش. من نگران تو هستم، مثل سیخ و کباب که در آتش می‌سوزند.

هوش مصنوعی: می‌خواهم بگویم که بی‌حالی و غم از من دور شود و با من مبارزه کند. از آنجا که نمی‌توانم شکایت کنم، زیرا بخت من در خواب است و از من دور شده است.

هوش مصنوعی: مشکل من این است که از این دنیا بروم، اما جانم به سلامت باشد. من پیر شده‌ام، اما هنوز عشق تو را با خود دارم، درست مانند جوانی.

هوش مصنوعی: من از نگاه تو ناراحتم، چرا که اگر بوسه‌ای بدهی، این قهر به صلح تبدیل نمی‌شود. زیرا می‌دانم که بین من و آن دلفریب، مشکلاتی وجود دارد.

هوش مصنوعی: عمر من تماماً با امید به فردای تو گذشت، مانند تشنه‌ای که در جستجوی دریا، به دنبال دریای خیال و سراب می‌گردد.

هوش مصنوعی: در شب، قرار می‌گذارم که دیگر هیچگاه نمی‌خوابم، اما وقتی روز می‌شود، می‌گویم همه‌ی این‌ها خواب بوده است.

هوش مصنوعی: تا وقتی زنده‌ام، ای گل، آرزوی سنبل مویت از چشمانم دور نخواهد شد، زیرا این آرزو ریشه‌اش در عمق وجود من است.

هوش مصنوعی: روزگاری یک بار نگاهی به من بینداز، چون این کار اشتباهی است که لذت‌بخش‌تر از درست بودن است.

هوش مصنوعی: تا زمانی که شیطان نتواند به زیبایی چهره‌اش نگاه کند، عشق او با چشمانش به سوی او می‌خزد و تیر شهاب می‌تواند او را به دام بیاندازد.

هوش مصنوعی: سخن از این است که رحمت و لطف خداوند، که خود قاضی و داور است، ما را همراهی می‌کند. در محضر دادگری و عدالت، هیچ چیز نمی‌تواند به نفع ما باشد مگر اینکه مراقب اعمال خود باشیم.

هوش مصنوعی: دوستان شادمان ما در کنار ساحل، به خاطر زیبایی‌های رخسار ساقی خوشنودند، زیرا لذت باده‌نوشی از شراب خالص و ناب به دست می‌آید.