هوش مصنوعی: اگرچه در دل پر از درد من هزاران غم وجود دارد، اما به چه کسی می‌توانم شکایت کنم وقتی که تمام عالم از اوست؟

هوش مصنوعی: خوشحالی او برای ما فرقی ندارد، چه دل ما از دوست ناراحت باشد و چه از او شاد و خوشحال.

هوش مصنوعی: ای ساقی، به جای شراب قدیمی‌ام، خونم را به من بده. شادی آنکه همیشه غم تازه‌ای را بر قلب من می‌نهد.

هوش مصنوعی: اکنون که عمر کوتاهی داریم، امیدوارم که زلف مشکی تو هیچ وقت کوتاه نشود، هرچند زخم دل ما از این زیبایی به هم ریخته است.

هوش مصنوعی: کیست این بنده که در برابر صاحبش قرار بگیرد؟ از او زخم می‌خورد و از او مرهم می‌جویند؛ همه چیز از اوست.

هوش مصنوعی: کسی که در زندگی خود به دنبال روشنایی و حقیقتی بود که سکندر به دنبالش می‌گشت، اکنون به او خبر خوشی می‌رسد که در پیچیدگی‌های موهایش، نشان از آن حقیقت وجود دارد.

هوش مصنوعی: ای خدا، آن مار بی‌جان که دانه‌ای خال را رها کرده، می‌خواهم که دل من از آن مرغی که به او وابسته است، جدا نشود.

هوش مصنوعی: کسی که دل ما را با لب‌های شیرین خود شاد کرده، دل‌باخته‌ای است که پشت دل ما از او به خوبی حمایت شده و استوار است.

هوش مصنوعی: در شب، زلف تو به هم ریخته است، آیا خواب مستی باعث این حالت شده است؟ چرا که نسیم صبح امروز زندگی‌بخش است و به آرامی در حال وزیدن است.

هوش مصنوعی: من به هیچ وجه در پی زیبایی ظاهری آن چهره گندم‌گون نیستم، زیرا این خصوصیتی است که از آب و گل آدمی سرچشمه می‌گیرد.

هوش مصنوعی: دیگر به روحانی طعنه نزن، چون این موی بلند تو به هیچ وجه از عمامه او کمتر نیست.

هوش مصنوعی: زاهد از زیبایی‌ها و نکته‌های باریک زندگی چه بهره‌ای می‌برد، در حالی که اسرار عمیق و پنهانی در آن وجود دارد که او نمی‌بیند.

هوش مصنوعی: دل را از غم دور نگه‌دار و اجازه نده که دنیا تو را تحت فشار قرار دهد. شادی را از چهره محبوبی که جهان به خاطر او شاداب است، دریغ نکن.

هوش مصنوعی: نور جاودانی که نشانه‌های علی را به نمایش می‌گذارد، در زنده کردن مریم است که روح مسیحا از اوست.