هوش مصنوعی: از مرزها فراتر رفت و پرده‌ای که زیبایی را پنهان کرده بود را کنار زد. در این روزهای تاریک، آفتاب را نپسند.

هوش مصنوعی: ای معشوق، اگر در رفتارت سختگیری و ظلمی وجود دارد، من که مست عشق تو هستم، آن را می‌بخشم و از خطاهایت در راه عشق چیزی نمی‌دانم.

هوش مصنوعی: وقتی که به دل خود محبت می‌ورزیدم، باید تلخی‌های زندگی را کنار می‌گذاشتم و طعم شیرین عشق را می‌چشیدم.

هوش مصنوعی: چشم زیبا و دلربای تو مانند تیر و کمان همواره نشانه‌گیری می‌کند و از آن نگاه فریبنده، آرزوی خواب و آرامش را می‌گیرد.

هوش مصنوعی: در اینجا، شخصی از دیگری می‌پرسد که راز خوشبختی و کامیابی چیست. طرف مقابل با اشاره به این که عملاً چیزی وجود ندارد که برای خوشبختی عمیقاً اهمیت داشته باشد، احساس می‌کند که بهترین پاسخ، تقدیر و عشق به زندگی است. او همچنین به این نکته اشاره دارد که عشق و زیبایی‌های زندگی، مانند لب‌های شیرین، ارزشمندتر از هر چیز دیگری هستند و باید مورد توجه قرار گیرند.

هوش مصنوعی: زمانی که تو هوش و حواسم را از من دزدیدی، بدان که در حالتی که اینگونه بی‌اختیار شده‌ام، دیگر نمی‌توانم بر خود تسلط داشته باشم.

هوش مصنوعی: هرگز به دلم نمی‌افتد که او را به خاطر داشته باشم، مانند تشنه‌ای که سراب را آب می‌پندارد.

هوش مصنوعی: من حسادت می‌کنم که سایه‌اش بر زمین می‌افتد، ای آسمان، درب آفتاب را ببند.

هوش مصنوعی: عابدی که از زیبایی و لذت حوران خوشحال است و در حال نماز به سر می‌برد، نمی‌تواند بپذیرد که عشق در زندگی وجود ندارد و بدون آن همه چیز بی‌معناست.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که هنگامی که انسان می‌تواند از چیزی غافل شود و تظاهر کند که به آن اهمیت نمی‌دهد، این نشان‌دهنده قدرت و شکیبایی اوست. به عبارت دیگر، اگر شخصی بتواند به تشنگی خود فکر نکند و آب را از یاد ببرد، به نوعی بر وضعیت خود مسلط است و می‌تواند بر مشکلات فائق آید.