هوش مصنوعی: وقتی یوسف، که زیبایی و شرافتش مانند ماه است، از زندان فرعونی خسته و ملول شد، حالتی از بی‌تابی و دلتنگی به او دست داد.

هوش مصنوعی: زمانه به قدری از خوبی‌ها و خون انسان‌های نیکو سیر شده است که چرخ زمان نیز از کارهای ناپسند خود پشیمان شده است.

هوش مصنوعی: صبح‌ها، چنان‌که برخاستن خورشید، خیمه‌ای از نور و زیبایی را بر سرزمین می‌افکند که نشانه‌ای از بزرگی و عظمت ستاره‌هاست.

هوش مصنوعی: زنان سوگوار با چشمانی پر از اشک به سوی یثرب روانه شدند.

هوش مصنوعی: پوشش این محمل‌ها از پارچه‌ای سیاه درست شده است و بر سر آن‌ها بخار دود و غم‌های ناشی از آه نشسته است.

هوش مصنوعی: او به فرمانده بزرگ و بلند مقام خود گفت که در دل خود آرزوی ملاقات با محبوب را دارم.

هوش مصنوعی: به زودی به سوی زمین کربلا برو، زیرا در اینجا با مشکلات، دردها و بلاها مواجه خواهی شد.

هوش مصنوعی: می‌خواهم با خیال راحت و دل شاد، گرد مرقد پدرم خاک بپاشم و به او احترام بگذارم.

هوش مصنوعی: درد و غم دل‌سوزان به حدی می‌رسد که دیگر چاره‌ای جز گریه ندارند و این ناشی از بی‌وفایی کسانی مثل خولی و شمر است که به ظلم و ناروایی شناخته می‌شوند.

هوش مصنوعی: ناقه‌داران آن کاروان پر مصیبت، به سمت دشت کربلا حرکت کردند.

هوش مصنوعی: وقتی کعبه به عنوان هدف و مقصد مشخص شد، دیگر از دور به آن نگاه نمی‌کنیم و زمین به خاطر شور و شوقش به دور آن نمی‌چرخد.

هوش مصنوعی: نسیم خوشی که بوی زندگی می‌دهد، به گوش و دل خانواده‌ی شاه شهید می‌رسد.

هوش مصنوعی: زینب، آن بانوی محترم و باوقار، با دل مملو از احساس و اندوه، از وضعیت سختی که در آن قرار دارد، سخن می‌گوید.

هوش مصنوعی: ای سوار، بار ناقه را باز کن، زیرا من از این دشت خونی به سوی یارم می‌آیم.

هوش مصنوعی: ای ساربانی، گهواره‌ام را برافراز و ببر، چون دل من پر از درد و رنج‌های بسیار است.

هوش مصنوعی: با گریه‌های دردناک، به یاد گل زیبایی که در این باغ دارم، از دل ناله می‌کنم.

هوش مصنوعی: دشمن از این جایی که من را بستری کردی، من تنها مانده‌ام و مانند یوسف در دست گرگ‌ها، دلم به شدت آزرده و در رنج است.

هوش مصنوعی: ای ساربان، بارم را در جایی بگذار تا ببینم آن یوسف (عزیزم) که بود، چگونه به اینجا رسید.

هوش مصنوعی: دختران شاه تاج و تخت خود را از روی مرکب به زمین انداختند.

هوش مصنوعی: خواجه سجاد که رئیس کاروان بود، بی‌نعلین و بدون کفش، با زنان راهی سفر شد.

هوش مصنوعی: به سمت محل قربانی در دشت نینوا می‌روم، مانند موسی که به سوی آتش در دره طوی حرکت کرد.

هوش مصنوعی: بر روی زمین چهره‌ای از آسمان را می‌بینم، که نور خورشید در کنار آن پنهان شده است.

هوش مصنوعی: به وجود درخشش و ارزش‌های پنهان مانند مرواریدهایی اشاره دارد که در دل دریا نهفته‌اند و در آغوش صدف به زیبایی پنهان شده‌اند. این تصویر نشان‌دهنده ارزش‌ها و زیبایی‌های خاموشی است که نیاز به کشف دارند.

هوش مصنوعی: یا زیر نور عظیم الهی، در عمق وجود روح، راز گرانبهای خلقت نهفته است.

هوش مصنوعی: در این شعر به نور هدایت اشاره شده که مانند نوری در مشعل (مشکات) می‌درخشد، اما چراغش به شدت آسیب‌پذیر است و ممکن است به راحتی از بین برود. به نوعی نشان دهنده fragility و لطافت راه هدایت و دانش است.

هوش مصنوعی: مقبره مقدس پدر به زیبایی و عظمت خود در منطقه شام و عراق جلوه‌گری می‌کند و به تمام این سرزمین‌ها جلال و شکوه می‌بخشد.

هوش مصنوعی: اشک‌های زیادی از چشم‌ها جاری شد و ناله و فریاد به‌پا کرد، کربلا را به گلزاری از لاله‌ها تبدیل کرد.

هوش مصنوعی: پرندگان خوش‌خوان به سمت باغ گل شتاب کردند و صدای ناله‌شان به اوج آسمان رسید.

هوش مصنوعی: خواهران و مادران هر کدام با دل‌تنگی و غم فراوان، بر روی گلی نشسته‌اند و برای عزیزانشان که از دست رفته‌اند، سوگواری می‌کنند.

هوش مصنوعی: برادرش را از دست داده و آن درد سنگین بر دلش مانند داغی جاودانه نشسته است. چشمانش همچون ابرهای بهاری پر از اشک و غم شده‌اند.

هوش مصنوعی: این خط به معنای احساس عمیق اندوه و دلتنگی از فقدان یک پسر است، که با شور و درد در دل، نواها و ناله‌هایی جانسوز را به گوش می‌رساند. حسرت و غم درونی در این نواها بازتاب یافته است.

هوش مصنوعی: زینب به خاطر ناله‌هایش، چادری را به‌عنوان علامت غم پاره کرد و همین ناله‌ها باعث شعله‌ور شدن آتش در آسمان‌ها شد.

هوش مصنوعی: دل من پر از درد است و چشمانم اشک‌آلود، از عمق جان ناله می‌زنم ای جان عزیزم.

هوش مصنوعی: وقتی می‌گویم که تو رفتی، بدون تو ماندن برای من زنده‌ به گور شدن است.

هوش مصنوعی: من از دست قاتل تو شکایت دارم، اما می‌ترسم اگر حرفی بزنم، دل تو را برنجانم.

هوش مصنوعی: داستانی که در کوفه و بیابان شام رخ داده، با وجود اینکه من حضور ندارم، تو در آن ماجرا کاملاً خبردار و آگاه هستی.

هوش مصنوعی: گفتم که هرگز داستان کوفه و خاندان زیاد طولانی نخواهد شد.

هوش مصنوعی: این راه، بدون وسایل و تجهیزات لازم، به شام و هیون می‌رسد و این همه بلندی‌ها و دشواری‌ها، به خاطر خصم ستیزه‌جو است.

هوش مصنوعی: از یاد می‌برم تمام آزردگی‌ها و خاطراتی که در آن شب‌ها و در بازارها تجربه کرده‌ام.

هوش مصنوعی: ای آسمان، چرا فروافتادی؟ چون خورشید امامت در خون غوطه‌ور شد.

هوش مصنوعی: ای عجب از شمع‌های مجلست که چرا از ارتفاع تو روی زمین نمی‌ریزد؟

هوش مصنوعی: من از تو، ای ماه زیبا، بسیار شگفت‌زده‌ام که چرا جسم او را نتوانستی محافظت کنی.

هوش مصنوعی: وقتی که از غم نزد زین (پیش آن شخص) صحبت می‌کنی، مثل این است که آتش به قلمت رسیده و آن را شعله‌ور کرده است.

هوش مصنوعی: وقتی که لباس شادی به درازای غم به تنگ می‌آید، ستاره زحل (ناهید) در آسمان غمگین می‌درخشد.

هوش مصنوعی: ای خداوند طارم چهارم، هنگامی که تاج زرین را در این غم بر سر نگذاشتی، از سر بردار.

هوش مصنوعی: ای ترک، چگونه شد که تو تنها شدی و شاهی که سلطنتم تا دوردست‌ها گسترش داشت، اکنون بدون سپاه و قدرت مانده است؟

هوش مصنوعی: ای سخنران آسمان، چرا شاه در میدان نبرد شکست خورد؟ چرا جهان از حسرتم و نفرین تو ویران نشد؟

هوش مصنوعی: ای کشاورز پیر، وقتی تو همچون زبانه‌های آتش در انبار غله‌ات هستی، به یاد بیاور که ناله و آه یتیمان را در نظر داشته باش.

هوش مصنوعی: ای ثریا، وقتی که از هم پراکنده نشدی، چرا مانند غزالان حرم من سرگردان شدم؟

هوش مصنوعی: وقتی که ای قطب آسمان از این ناهنجاری‌ها دست برنداشتی، خاک را بر سر خود می‌ریزند و بر سر نعمت‌ها و زیبایی‌هایت.

هوش مصنوعی: سکینه، دختر شاه شهید، با دل دردناک و اشک‌هایی که به چهره‌اش می‌ریزد، از اعماق وجودش ناله‌ای سر می‌دهد.

هوش مصنوعی: گفت: با دل‌سوخته و درد فراوان، ای داور من، بدون تو چگونه می‌توانم آنچه برایم اتفاق افتاده را بیان کنم؟

هوش مصنوعی: تو رفتی و ای معشوق بزرگ من، حالا در دل من شوری به پا شده که گویا روز قیامت است.

هوش مصنوعی: از زمین بلند شو و به ما بنگر، صدای خسته دختر را از دستبرد زمان بشنو.

هوش مصنوعی: بسیاری از گریبان‌ها به دلیل جدایی از تو پاره شده و ناله‌ها از زمین به آسمان رسیده‌اند.

هوش مصنوعی: چشم‌های من بدون تو مانند دو رود بزرگ غمگین و پر از اشک است و در این میان، دشمنانم بر اندوه و گریه من اشک می‌ریزند.

هوش مصنوعی: به سمت دشمن و گروهی نگران، همراه با راهی طولانی به سوی شام و دشت بی‌نهایت پیش می‌رویم.

هوش مصنوعی: مردم شام مراسم شادابی را برپا کرده‌اند و دختران شما را برای خدمتگزاری انتخاب کرده‌اند.

هوش مصنوعی: بانوی باوقار مهد، بدن پاک برادرش را در کنارش به خاک سپرد.

هوش مصنوعی: پرنده‌ای چون بلبل از روی درد و اندوه، درد دل خود را با پزشک در میان گذاشت و حالتی شبیه به فریاد از سر عشق و جدایی را به گل گفت.

هوش مصنوعی: ای کسی که با رفتنت، دلی را داغ و زخم کردی، بی تو، کلافه و پریشان شده‌ایم.

هوش مصنوعی: زیبایان، در غم تو، موهایشان را بافته و به یاد تو، حلقه‌هایی درست کرده‌اند.

هوش مصنوعی: ای که حضور تو جان‌ها را آرامش می‌بخشد، در غیبت تو دل‌ها پر از درد و غم شده‌اند و جگرها در خون غوطه‌ورند.

هوش مصنوعی: ای امیر کاروان، خواهرانت عازم حجیز می‌شوند، زمان آن رسیده است که بیدار شویم و حرکت کنیم.

هوش مصنوعی: امشب تمام افرادی که در این خانه غمگین هستند و در حال گریه‌اند، مهمان تو هستند.

هوش مصنوعی: ای میزبان، چشمان خونین خود را باز کن و برای ما که در آستانه وداع هستیم، لحظه‌ای بیدار باش و خواب خوشی را برای ما فراهم کن.