نسیمی » دیوان اشعار فارسی » رباعیات » شمارهٔ ۸۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا عارف ذات لامکانی نشوی</p></div>
<div class="m2"><p>هستی تو فنا و جاودانی نشوی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تا ره به معلم حقیقی نبری</p></div>
<div class="m2"><p>بینا به کلام آسمانی نشوی</p></div></div>

شمارهٔ ۸۳

تا عارف ذات لامکانی نشوی
هستی تو فنا و جاودانی نشوی
تا ره به معلم حقیقی نبری
بینا به کلام آسمانی نشوی

هوش مصنوعی: این شعر به انسان می‌گوید که باید به مراحل بالاتری از معرفت و درک برسد. برای دستیابی به درک عمیق و بی‌نهایت (لامکانی)، باید خود را از امور مادی رها کند و به آموزه‌های حقیقی و آسمانی معلمی بزرگ دست یابد. در غیر این صورت، وجود او فقط فنا و زودگذر خواهد بود.

شمارهٔ ۸۱

شمارهٔ ۸۲

هوش مصنوعی: تا زمانی که به درک عمیق و بی‌نهایتی نرسی، وجودت ناپایدار و فانی خواهد بود.

تا عارف ذات لامکانی نشوی

هستی تو فنا و جاودانی نشوی

هوش مصنوعی: برای اینکه به درک درست و واقعی از علم و دانش دست یابی، باید به آموزگار واقعی راه پیدا کنی و تنها با کلمات آسمانی آشنا شوی.

تا ره به معلم حقیقی نبری

بینا به کلام آسمانی نشوی

شمارهٔ ۸۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده