هوش مصنوعی: نگاه تو مرا به سمت میخانه می‌کشاند و زلف‌های تو، مانند زنجیری، دیوانه‌ام می‌کند.

هوش مصنوعی: من دستم را از شراب، جام و لیوان پاک کرده بودم، اما تو دوباره لبانت را بر لبهٔ پیمانه‌ام گذاشتی.

هوش مصنوعی: اگر به خاطر زیبایی لب‌های تو هم خاک شوم، هیچ چیزی از اشتیاق من به میخانه کم نخواهد شد.

هوش مصنوعی: روزی که دانه خال زیبایت را دیدم، گفتم با این دانه، زلف تو مرا در دام خواهد انداخت.

هوش مصنوعی: ای محبوب، چهره‌ات را از من نپوشان، زیرا من بارها از عشق تو سوخته‌ام. همچون شمعی که در شوق نور تو می‌سوزد، من نیز به یک شعله شوق به دور تو پرواز می‌کنم.

هوش مصنوعی: هرگز آرزوی داشتن موهای سیاهت را از دل نخواهم برداشت، حتی اگر آنقدر به من آسیب برسانی که مانند شانه‌ای بشوم که پر از شاخ و برگ است.

هوش مصنوعی: ای زاهد، از عشق و شراب از من دست بردار، چرا که تو هیچ‌گاه نمی‌توانی مانند تو را پیدا کنی که شنونده‌ی داستان‌های عاشقانه‌ام باشد.

هوش مصنوعی: من در میکده و در جمع رندان هستم و ای کاش، عمرم به تنهایی و دور از جمع سپری نشود.

هوش مصنوعی: اگر چه بدنم از بین برود و روزگار بر من سخت بگذرد، اما هنوز هم عشق تو در دل ویران من جا دارد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که در این دنیا نشانه‌ای از قبله و مکان عبادت وجود داشته باشد، جان من جز در روی جانان معنی ندارد.

هوش مصنوعی: من مثل نسیمی هستم که تاج و گوهر بر سر دارم؛ تا زمانی که افسر شاهانه‌ام از خاک بر سرم وجود داشته باشد.