هوش مصنوعی: ای خیال چشم زیبا و مست تو، خون می را بر زمین ریخته و زلف‌های سیاه تو را بر گردن سرها افکنده است.

هوش مصنوعی: حقه‌ای که تو داریم، مانند مرجانی زیباست، اما در مقایسه با جواهرات قیمتی از دو گوهر لعل، کم‌اهمیت به نظر می‌رسد، زیرا درخشش و زیبایی آب لؤلؤی سفید لا لا از آن همه بیشتر است.

هوش مصنوعی: چهره‌ی زیبا و دل‌انگیز تو مانند گلبرگ‌های خوشبو است. بوی مشک و عنبر بر روی گل‌ها می‌ریزد و فضای زیبای تو را پر می‌کند.

هوش مصنوعی: در باغ، نسیم صبحگاهی به خاطر زیبایی تو، گل‌ها را پراکنده کرده و صفحات زیبای آن‌ها را ناتمام گذاشته است.

هوش مصنوعی: هر بار که خورشید زیبایی تو را به من نشان می‌دهد، همچون گوهرها و جواهرات، دل‌های ما را پر از عشق و شوق می‌کند.

هوش مصنوعی: چشم بیمار تو باعث شده که دل ما به درد بیفتد. روح ما در خواب و خیال غرق شده و عقل‌مان نیز در اثر این عشق آشفته و ناتوان است.

هوش مصنوعی: به یاد آب زلال و خوشمزه‌ای که در بهشت وجود دارد، به خاطر یادآوری طعم گوارای شراب تو، همیشه در خیال من است.

هوش مصنوعی: ای نوشته‌ای که بر لب‌های لعلین تو وجود دارد، می‌گوید: کسی که به زندگی و روح اعضای جهان جان می‌بخشد، از جرعه‌ای از ما سرشته شده است.

هوش مصنوعی: تصویر چهره‌ات در چشم‌های کوچک و عاقل همچون شعله‌ای سوزان در داخل یک جام شیشه‌ای ریخته شده است.

هوش مصنوعی: از آغاز آفرینش، دانه‌ای از زلف تو در عالم پاشیده شده است و به خاطر آن، صدها جهان جان‌های پریشان به وجود آمده‌اند و از هر سو تحت تأثیر آن قرار گرفته‌اند.

هوش مصنوعی: هر لحظه از نفس‌هایی که جان را پرورش می‌دهند، نسیمی می‌وزد که شبیه خط توست و مانند باده‌ای که روح‌القدس در جام اشیاء می‌ریزد، به آنها زندگی و روح می‌بخشد.