هوش مصنوعی: خورشید جان دوباره بازگشته است، اما با چهره‌ای پنهان. او بر روی خود پارچه‌ای از عنبر مانند پوشیده و به شکل نوری درخشان خود را نمایان کرده است.

هوش مصنوعی: زن شیرین‌زبان و دلربا، جانی را که به خاطر او پرورش یافته، به شدت مجذوب خود کرده است. او مانند فروشنده‌ای در بازار شکر، با زیبایی و چشمانش آدمی را به حیرت و مستی می‌اندازد، گویی که در حال نوشیدن شراب است.

هوش مصنوعی: ای گل زیبای من، روزم را به تاریکی شب تبدیل کرده‌ای و نگاهی که به من می‌کنی، سرنوشت من را در خواب و خیال فرو برده است.

هوش مصنوعی: این شعر به زیبایی و جذابیت فرد اشاره دارد که باعث می‌شود که ناظران و هنرمندان در دیدن آن شگفت‌زده و متحیر شوند. تصویر آن شخص چنان در ذهن دیگران نقش می‌بندد که آثار آن در طبیعت، مانند خاک و آب، باقی می‌ماند و زیبایی او در خاطرها ثبت می‌شود.

هوش مصنوعی: ای موسی، یوسف ملاقات در خیمه‌ی میقات، زلف تو از هر سو مانند طنابی به ما پیچیده است.

هوش مصنوعی: ای جان من، زلف جذاب و سوزان تو مانند رشته‌ای است که مرا به خود می‌کشد و در پیچ و تاب زیبایی‌اش غرق می‌کند.

هوش مصنوعی: از عشق تو، ای نور دل‌باختگان، در تمام دنیا غرق شده‌ام، اما خودم در ویرانه‌ای به سر می‌برم.

هوش مصنوعی: این آتش مقدس هرگز از سوزش کاسته نخواهد شد، زیرا این شعله‌ای که در وجود من روشن است، از عشق تو نشأت می‌گیرد و جانم را به شدت می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: این شربت شیرین لبت، در انتظار رسیدن به تو، چندین هزار تشنه را به ناامیدی و گمراهی کشانده است.

هوش مصنوعی: ای مدعی! ما را به زهد و پارسایی دعوت نکن، چرا که آن کسی که عاشق می‌شود، دیگر به پاداش و ثواب توجهی ندارد.

هوش مصنوعی: ای زلف سیاه تو که در سایه‌اش چهره‌ات سفیدی دارد، آرامش روز و شب من را به هم ریخته و جان من را در حال اضطراب و بی‌قراری قرار داده‌ای.

هوش مصنوعی: ای غلام زلف زیبا و کافر تو، آرامش و عقل مردان و زنان را خش واداشته است و چشم جادوی تو، فریاد و ناله را در دل پیران و جوانان انداخته است.

هوش مصنوعی: ای که در آستانه‌ات نور ستاره‌ها فرو ریخته و جلو مرجان‌هات، صدفی در آب خوشبو انداخته است.

هوش مصنوعی: وقتی که بوی مو و چهره‌ات با نسیمی در هم آمیخت، بر آتش عشق تو، آهو و گل‌هایی خوشبو و معطر ریخته شد.