هوش مصنوعی: ای جان عاشق، از لب محبوبت صدایی بشنو که به تو می‌گوید به دنیای جاویدان برگرد.

هوش مصنوعی: از عارفان و سالکان دنیای نادیدنی، از هر سو بشنو که هزاران خبر خوش از وصال و دیدار آمده است.

هوش مصنوعی: ای شنونده! عالم مملو از صدای «من حقیقت هستم» شده است. این کلام را به گوش جان رضا بشنو.

هوش مصنوعی: ای کسی که اهل میخانه را رد می‌کنی، به سخنان صوفیان در صومعه گوش کن که پر از تظاهر و ریا است.

هوش مصنوعی: صوفی چگونه می‌تواند با لذت خالص از می آشنا باشد، در حالی که این حقیقت را فقط کسی که درد را تجربه کرده درک می‌کند.

هوش مصنوعی: از عطر بخور و صدای چنگ و نواي نی، در مورد درون پر درد و رنج ما بشنو.

هوش مصنوعی: هر صبح که می‌رسد، بوی خوش زلف‌های معطرش را که مانند عنبر است، از نسیم دل‌انگیز صبح می‌شنوم.

هوش مصنوعی: ای محبوب زیبا، لطفاً بر سر و چشمانم بنشین و دمی قدری آرام بگیر. بگذار تا داستان این ماجرا را برایت بگویند.

هوش مصنوعی: تو با مهربانی گفتی که: «مرا بخوان تا دعایت را برآورم»، حالا به ما نگاه کن و هزاران دعای ما را بشنو.

هوش مصنوعی: پس از مرگ من بر سر مزار و خاک من بایست و لحظه‌ای صدای خوش خوشامد را بشنو.

هوش مصنوعی: لحظه‌ای اجازه بده که باد زلف‌های آشفته‌ات را به دست بگیرد و صدای نخ‌نبات مشک را بشنو که چگونه طراوت خود را به اطراف می‌پاشد.

هوش مصنوعی: روزی به من که گدا و درویش تو هستم، با مهربانی بگو که صدای عظمت و بزرگی الهی را بشنوم.

هوش مصنوعی: ای باد صبح، تو به آرامی غم و اندوه را از لابلای موهای آشفته‌ی من بازگو کن و رازهای تارهای زلفی که در دو طرف دارم را بگو.