هوش مصنوعی: در عشق تو، ای نور و مهرت، عاشقانی مانند من کجا هستند که صدا کنند و فریاد بزنند؟ همان‌گونه که در ویرانی‌ها، مرغ‌های کوکو نوای «کو کو» سر می‌دهند.

هوش مصنوعی: به خاطر غمت می‌سوزد و برای تو جانش را فدای راهت می‌کند و سپس از هر طرف به چهره‌ات نگاه می‌کند.

هوش مصنوعی: ای ماه و خورشید که برتو غیرت می‌ورزند، نقابت را از چهره بردار تا پیش روی زیبایت، ماه هم بر خاک بیفتد.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه پای تو بر روی زمین زده شده، چهره و پیشانی‌ام به زمین افتاده، همانند خورشید که بر زمین هر کوچه تابیده است.

هوش مصنوعی: وقتی دور سر زلف تو می‌چرخد، هیچ امن و امانی نخواهد بود، زیرا دل و جان من غارت شده و به دست آن معشوق زیبا افتاده است.

هوش مصنوعی: من به قدری روشن و درخشان می‌شوم مانند ماه، که اگر روزی فقط یک تار مو از زلف تو به دستم بیفتد، می‌توانم با آن مهر و محبت دو جهان را روشن کنم.

هوش مصنوعی: ای بخت من، از نگاه تو که همچون سبکی بر اوضاع خوشبختی می‌افزاید، بر کامل‌‌تر شدن دنیا و رحمت‌های الهی هر بار بر سر آن جادوگری که با چشمانش دلربایی می‌کند افتخار می‌کنم.

هوش مصنوعی: ای آن که به دنبال رسیدن به وصال هستی، همچون چرخ که در سر دور می‌زند، با هر حال و مقامی می‌توانی به جست‌وجو بپردازی؛ هم می‌توان عابد بود و هم زاهد.

هوش مصنوعی: چشمان تو دل عارف را می‌رباید، هنگامی که به دام عشق می‌افتد. آه که چقدر زیبا و فریبنده است آن شیر که شکار آهو را در نظر دارد.

هوش مصنوعی: ای صوفی با چهره‌ی ترش و بی‌محبت، با ما مانند سرکه رفتار نکن، زیرا یاد لبان او ما را از هر کجا پر از شیرینی و خوشی کرده است.

هوش مصنوعی: ای کسی که بر سجاده نماز نشسته‌ای و تسبیح به دست داری، صدای فریاد من (که می‌گویم حقیقت خود را یافته‌ام) را در حلقه آن گیسوی زیبا بشنو.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به زیبایی و نازکی ابروهای معشوقه‌اش تشبیه می‌کند. او ابروها را به قوسی نرم و دلنواز توصیف می‌کند و معشوقه‌اش را به شمعی در شب و ماهی درخشان تشبیه می‌نماید که در دل تاریکی می‌درخشد. این توصیف نشان‌دهنده عشق و محبت عمیق شاعر به محبوبش است.