هوش مصنوعی: موهای تو شب است و چهره‌ات ماه درخشان. در این شب، خط تو مانند پُرگاری است که اندیشه‌های سرگردان در آن وجود دارند.

هوش مصنوعی: بدون نور چهره‌ات، جان چگونه می‌تواند به درک حقیقت نزدیک شود، ای زلف شب که دور تو را کفر فرا گرفته، در حالی که ایمان در آنجا وجود دارد.

هوش مصنوعی: روزی که در خاک آرام می‌گیرم، ای عزیز! هر زمان که از روی من عبور کنی، هر ذره از خاکم به یاد تو و با محبتت زنده خواهد بود.

هوش مصنوعی: اگرچه بی‌گناهی و خطایی ندارم، اما ممکن است با دستانت مرا به قتل برسانی. اگر خون من را می‌ریزی، حلالت باشد.

هوش مصنوعی: عزیزم! چرا از من حال دلم را می‌پرسی؟ نگاه کن، دل بیمار من پر از زخم‌هایی است که از تیرهای چشمانت نشأت می‌گیرد.

هوش مصنوعی: ای پری، وقتی چشمانت نمناک است، مردم را تحت تأثیر قرار می‌دهد. نمی‌دانم چرا، اما هر لحظه نگاهت دلیلی برای جادو و سحرآمیز شدن پیدا می‌کند.

هوش مصنوعی: به چشمان باارزش من نگاه کن، در کنار من، دریا را ببین که چقدر در آن پاک و زلال است و به آرامی در حرکت.

هوش مصنوعی: ای دلبر! دلم مانند باغی است که به خاطر قامت و زیبایی تو، همیشه در آن گل‌های خندان و سروهای زیادی را می‌بینم.

هوش مصنوعی: وقت‌هایی که دل آدمی به شدت می‌سوزد و در اصل زندگی روزها را می‌گذراند، مانند شمعی که در شب می‌سوزد و نورش به خاطر دل‌تنگی و عشق است. در جایی که شعله عشق به جان محبوب می‌تابد، چنین حالتی به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: می‌دانم که قلب تو به شدت سنگین است و سخن گفتن درباره‌اش دشوار است، اما اگر روزی ناله‌ای از دل خود برآوری، تأثیر آن بر اوضاع و احوال طرد شدگان و دردمندان را خواهی دید.

هوش مصنوعی: در دنیا نسیمی به وزیدن درآمده است که از وجود تمامی پدیده‌ها و کیهان سرچشمه می‌گیرد. این نسیم، جانی دارد که از عشق و محبت معشوقان نشأت می‌گیرد و در آن عواطف و دردهایی وجود دارد که هیچ درمانی برایشان نیست.