هوش مصنوعی: این شعر به بیان احساس عمیق غم و دلتنگی شاعر اشاره دارد. شاعر از جدایی یا فقدانی صحبت می‌کند که در نتیجه آن، قلبش به شدت زخم‌خورده است. او به این فکر می‌کند که حالا که محبوبش دیگر در کنارش نیست، چه کار باید بکند. در واقع، این کمبود عشق و محبت باعث شده که او احساس ناامیدی و درد کند.

هوش مصنوعی: در محل تقرب به حقیقت او، گنجی پنهان پیدا کردم که با یافتن آن، تا ابد بی‌نیاز شدم. دیگر برای من از گنج و جواهر چه ارزشی دارد؟

هوش مصنوعی: محبت و عشق به او باعث شده که قلبم مثل طلا و جواهر ارزشمند شود. حالا به این فکر می‌کنم که با این حالت چه کار کنم.

هوش مصنوعی: وجود اصلی دلنشین و زیباست، پس از آنکه زیبایی و دلربایی او نمایان شد، دیگر از آن پس هیچ راز و کلامی نخواهم گفت.

هوش مصنوعی: وقتی که از لب‌های آن معشوق خوش‌چهره لذت بردم، تمام شیرینی و خوشی‌ها برایم فراهم شد. حالا دیگر شیرینی و خوشی چیست که به آن اهمیت دهم؟

هوش مصنوعی: با توجه به این که سی و دو حرف به صورت روز و شب بر او جاری است، من فقط به ذکر و یاد او مشغولم و در غیر از این اوقات شام و صبح چه کار دیگری می‌توانم بکنم.

هوش مصنوعی: چشم و دل من از زیبایی او مانند نور روشن شده است. حالا که این همه نور را دارم، دیگر چه نیازی به سرمه برای زیبایی چشمم دارم؟

هوش مصنوعی: ای خورشید و ماه، کجا می‌توان دید همچون چهره‌ی درخشان او؟ این زیبایی از همه‌ی خورشید و ماه نیز بیشتر است. ای پادشاه خورشید و ماه، من چه باید بکنم؟

هوش مصنوعی: من در چهره‌اش مانند کتابی پر از حرف و کلمه، عشق را خوانده‌ام و حالا نمی‌دانم باید چطور این احساسات را بیان کنم و نظم و ترتیبشان را به هم بزنم.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر عشق، به قدس و جایی مقدس بر آتش افتاده است. هر شش گوشه عالم پر شده از کارها و ملاقات‌ها، و حالا نمی‌دانم با این طور و درختان چه کنم.

هوش مصنوعی: کسی که زمان زیادی به دنبالش گشته بودند، حالا در شهر من پیدا شده است. حالا من چه نیازی به سفر دارم؟

هوش مصنوعی: من بر سرم توفیق و فضیلت را همچون تاجی زیبا قرار داده‌ام. حالا که این همه مقام و شرافت دارم، چه نیازی به اسب و لباس‌های فاخر است؟ چه باید بکنم؟