هوش مصنوعی: من به بوی زلف سیاه تو بدون اینکه بفهمم، گرفتار نسیم صبحگاهی بودم. چه می‌دانستم من که در این دنیا انسان بی‌ارزشی هستم و عمرم را در بادها گذرانده‌ام.

هوش مصنوعی: تو مانند عود به من حیات می‌بخشیدی و از من بویی به مشام می‌رسد، روزی یا شبی ناگهانی ممکن است که دامن تو به دود من آغشته شود.

هوش مصنوعی: من در زندگی چیزهای زیادی را از نزدیک تجربه کرده‌ام و مشکلاتی به سراغم آمده که جز اشک و غم، هیچ راهی برای درمان آن‌ها پیدا نکرده‌ام.

هوش مصنوعی: ای ساقی، به من کمک کن و جامی به دستم بده، زیرا که مست هستم و اگر هم که شراب صاف نباشد، من از تو راضی هستم.

هوش مصنوعی: اگر هشیاران از روش چشم تو آگاه نباشند، آنها را در جامی بی‌خبر غرق می‌سازم، مانند اینکه خودم به زودی از چشم خود بی‌خبر شوم.

هوش مصنوعی: امشب از شراب صاف و زلالی که در جام است، زیبایی خود را به تصویر کشیده‌ام و از این طریق حضور دلربای ساقی را احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: ای نسیم! لطفا این لباس آبی رنگ را بشوی که دلم را گرفته و تاریک شده است. به خاطر این لباس زرق و برق، روح و احساساتم زیر بار غم قرار دارد.