هوش مصنوعی: صوفیانی که ظاهرشان نشان می‌دهد دیندار و پاکند، در حقیقت درونشان خالی از صفاست. آنها که با لباس‌های پشمین خود را عارف جلوه می‌دهند، در واقع در ارتباط با کسانی که در رنج و درد زندگی می‌کنند، فریب‌کارند.

هوش مصنوعی: ای مخالفان، چرا اینقدر به عشق و مستی معشوقان انتقاد می‌کنید؟ نغمه‌های دل‌نشین عشق را از نی و چنگ نمی‌توانید بشنوید.

هوش مصنوعی: ای کسی که می‌گویی باید از زیبایی‌های دنیا چشم بپوشی، آیا از تماشای چهره زیبا و دل‌انگیز آنها خجالت نمی‌کشی؟ بهتر است سکوت کنی.

هوش مصنوعی: ما همیشه به دنبال نیکی و خوشبختی خود در عشق و لذت‌جویی بوده‌ایم. از این پس، به آن‌چه که به صلاح و خوشبختی ما می‌رسد توجه بیشتری داشته باشید و در مسیر درست تلاش کنید.

هوش مصنوعی: ای زاهد، نام تو تنها زهد و پرهیزکاری است، در حالی که در باطن خود دروغین هستی. بهتر است که روی به حقیقت بیاوری و خود را از ظواهر رها کنی، زیرا در واقع تو همچون کسی هستی که دانه‌های گندم را به جای جو می‌فروشد.

هوش مصنوعی: ای دل، از ظلم و ستم رقبایت غمگین نباش، زیرا کسی که خواهان لذت زندگی است، باید احتمال درد و رنج را تحمل کند.

هوش مصنوعی: ای نسیم دلنواز، آیا تو بویی از گیسوان خمیده و در هم رفته او با خود داری؟ وگرنه چرا ما را این‌گونه مدهوش و آشفته کرده‌ای؟

هوش مصنوعی: وقتی که غم و اشتیاق چشمانت به دلم نزدیک شد، مثل وقتی که موهای سرت را به دوش می‌کشی، مرا هم از شدت مستی به سمت خود می‌کشی.

هوش مصنوعی: چنان‌که عارفان به کمال و حقیقت می‌رسند، تو نیز باید به پیشرفت دست یابی. اگر همچون شربتِ مِی یک لحظه از شوق و شور در دل داشته باشی، می‌توانی به این هدف نزدیک شوی.

هوش مصنوعی: هرچند امشب هم در حالتی آشفته به سر می‌برم، اما شب گذشته بدون موهای تو، برایم سپری نشد.

هوش مصنوعی: هر کسی را که یک جرعه از این شراب بدهند، به مانند نسیمی، همیشه مست حقیقت می‌شود و از عقل و فهم خود می‌رود.