هوش مصنوعی: ای زیبایی تو در دل و جان من نقش بسته‌است و من از فکر کردن به موهایت، پریشان و ناآرامم.

هوش مصنوعی: چهره‌ی درخشان تو مثل نور و زیبایی‌ات مانند قامت تو است. آیا کسی ماهی را که درخشنده است دیده؟ آیا کسی سرو را که خرامان است دیده؟

هوش مصنوعی: به او گفتم که می‌خواهم دل را به زلف‌های چین‌دار تو بسپارم، ولی ابرویت به من گفت که اشتباه کردی، چون هیچ جای امنی نیست.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر چشمانت که مانند یک ماه است، در حالی که ابرویت شبیه به سپر تیرهاست، همواره از غمزه‌های تو پر شده است. غمزه‌هایت مانند تیرهایی هستند که همیشه به من می‌زنند.

هوش مصنوعی: دل در عشق تو، مانند آینه‌ای پاک و صاف شده است و اگرچه آتش عشق وجودش را می‌سوزاند، اما قلبی که خالص و بدون نیرنگ باشد از این آتش هیچ ترسی ندارد.

هوش مصنوعی: من تمام وجودم را به عشق می‌دهم، مانند شمعی که از سوزانده شدنش کم نمی‌شود و محبت زیبارویان را در دل خود نگه می‌دارد.

هوش مصنوعی: وقتی حق نمایان شد و به حقیقت رسید، منصور مست به ما گفت که ما را برای آویختن به دار بیاورید.

هوش مصنوعی: ای باد، تو بوی خوشی را به همراه داری و زمان ما را همراه خودت خوشبو کرده‌ای. ای باد! آیا همیشه زمان تو به اندازه زمان ما خوش و دلپذیر خواهد بود؟

هوش مصنوعی: چهره زیبا و جذاب او مانند ماه است و زلف‌هایش بر زیبایی‌اش می‌افزاید. به نمایش بگذار که این زیبایی او را برجسته‌تر می‌کند، مانند ابری که بر زیبایی ماه افزوده می‌شود.

هوش مصنوعی: در باغ زیبای خوبان، همواره و همیشه، من تحت تأثیر سی و دو لطافت طبیعی و عناصر وجود دارم، از جمله باد و خاک، آب و آتش.

هوش مصنوعی: نسیم خط تو را ریحان نامیده است و این محقق به اشتباه این را گفته است، پس تو با قلمت بر این اشتباه او بکش.