هوش مصنوعی: ای شب زلفت که در روز کسی تو را نمی‌بیند، به خاطر روشنایی خورشید روی تو، خواب‌هایم دچار تلیف و آشفتگی شده است.

هوش مصنوعی: جهان به نور جلوه‌گر شده و چهره‌ات نورانی است، هرچند که زلف‌هایت مانند شب قدر تاریک و چهره‌ات مانند ماه تابان می‌درخشد.

هوش مصنوعی: کسی که به محبت و زیبایی تو، مانند فرشتگان در برابر تو سر به سجده نمی‌گذارد، به یقین ابلیسی است که از آتش محرومیت در عذاب به سر می‌برد.

هوش مصنوعی: با نفس‌های جان‌بخش تو، روح عیسی زنده شده و زبان من در برابر زلف زیبایت مانند مریم به تسخیر درمی‌آید و درگاه تو را به خود می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: من در جستجوی حقیقت، روی تو را قبله خود می‌دانم و زندگی جاویدانم در وصال توست. خیابان اصلی من به سمت تو و زیبایی‌ات همچون شراب خوشگوار است.

هوش مصنوعی: زلفهای پریشان تو مانند سوره رحمان است و نگاه جذاب و مخرّب تو، به مانند همان عرش و تجلیات اصلی نوشته‌ای مقدس و پایه‌ای می‌باشد.

هوش مصنوعی: هر کسی که آرزویی جز تو داشته باشد، مانند تشنه‌ای است که در جستجوی آب جاودانی در سراب می‌گردد.

هوش مصنوعی: چه کسی می‌تواند از لذت‌ها و نعمت‌های دنیای پست و حقیر دل بکند، در حالی که از لب‌های تو شیرینی و طعم محبت و سرزنش را چشیده باشد؟

هوش مصنوعی: از آنجا که وجود دیگران پذیرفته نیست و امکان شرکت در این جمال وجود ندارد، زیبایی روی تو به تنهایی مورد توجه است.

هوش مصنوعی: در روشنایی و تابش نور، اکنون که از لب تو تنها «تو مرا نخواهی دید» شنیده‌ام، آیا او چگونه به این سخن پاسخ خواهد داد؟

هوش مصنوعی: نسیم خوشی برمی‌خیزد و وضوح آیه «الم نشرح» را توضیح می‌دهد، و زیبایی تو مثل «انا فتحنا» سبب گشایش در دل‌ها و روزنه‌ها شده است.