هوش مصنوعی: خوشرویی تو مانند خورشید، روز را روشن می‌کند و زلف‌های تو مانند نسیم، زمین و آسمان را معطر می‌سازد.

هوش مصنوعی: گلی که به دور موی تو پیچیده، در آتش است و آتش در دل من. در زمانی که زیبایی‌ات درخشش دارد، خاک بر زمین است و خاک نیز بر سر من می‌ریزد.

هوش مصنوعی: تو با زیبایی‌ات، چهره‌ات مانند خورشید و ماه را از دیگران پنهان کرده‌ای و بوی خوش سنبلت در هر جا پخش شده و باعث جذب مردم به تو شده است. عطر مشکی و عنبر از وجود تو در فضا پیچیده و همه جا را آکنده کرده است.

هوش مصنوعی: تو که مانند بهشتی، زیبایی‌ات بهشتی است و از شراب پررنگت به مانند جرعه‌ای از آب کوثر لذت می‌بریم.

هوش مصنوعی: ای تمامی نشانه‌های حقیقت، نشانه‌ها و خط‌های تو بی‌نهایت است. تو همان تصویر الهی هستی و تجلی رحمت الهی در شکل و صورت.

هوش مصنوعی: نشنیده‌ای که زمانه چه چشم‌هایی دارد که مانند تو، زیبای و نازک‌بدن نیستند؟ تو با بدنی پاک و زیبا به نظر می‌رسی.

هوش مصنوعی: اگر تصویری از چهره‌ی تو بر آسمان بیفتد، جبرئیل برای آن که زیبایی‌ات را ببیند، بر روی آتش خواهد انداخت.

هوش مصنوعی: ای که بر درخت سمن، خال تو مثل نقطه‌ای است که جان را زنده کرده است، و زلف‌های مشکی‌ات دور چهره‌ات را احاطه کرده‌اند.

هوش مصنوعی: چهره مهرت مانند ماه جان را نوازش می‌دهد، به همین دلیل من نام روی تو را به خورشید نسبت دادم که نورش جان را زنده می‌کند.

هوش مصنوعی: ای موجودی که به زیبایی خداوند شبیه هستی، تو ظرفی را نشان می‌دهی که مانند آن ظرفی نیست که توسط جم یا سکندر ساخته شود.

هوش مصنوعی: ای روز و شب همیشه، تو در ذهن من حضور داری و تصویر تو همیشه در مقابل من است.

هوش مصنوعی: عشق به موهای تو، جانم، چیزی است والا و آسمانی و نمی‌توان آن را به سادگی بازیچه قرار داد یا از سر بگذرانم.

هوش مصنوعی: زلف‌های خوشبوی تو مانند دایره‌ای است که درخشش خورشید و ماه را در خود دارد و این زیبایی در آفتاب جلوه‌گری می‌کند.

هوش مصنوعی: هوس موهایت آتش در دل من روشن کرده است و می‌ترسم از آن که این آتش، دودی از جانم بلند کند.

هوش مصنوعی: این شعر به زیبایی به ارزش و مقام انسانیت اشاره دارد. شاعر بیان می‌کند که چه نیازی به قدرت و سلطنت است وقتی که می‌توان با تواضع و افتادگی به مقام والایی دست یافت. نسیمی که به خاطر فضیلت و بزرگی یک فرد از خاک پای او می‌وزد، نشانه‌ای از تاثیر آن فرد در جهان است. در واقع، شاعر بر این باور است که فضیلت و اخلاق بر هر نوع سلطنت و مقام اجتماعی ارجحیت دارد.