هوش مصنوعی: در صبحگاهان، به میخانه عشق قدم گذاشتم، چرا که راهنمای خوبی نداشتم.

هوش مصنوعی: در میخانه، پیرِ عشق به من گفت: چرا در بیرون می‌پرسی و به درون نمی‌روی؟

هوش مصنوعی: به محلی رفتم که برای خوشگذرانی و عیش و نوش آماده شده بود و در آنجا مجلسی را دیدم که با هزار زیبایی و تجمل تزئین شده بود.

هوش مصنوعی: ساقی که ساغری پر از درد به من داد، مرا به نوشیدن آن دعوت کرد و گفت که بخور.

هوش مصنوعی: پس از آنکه جرعه‌ای از آن جام نوشیدم، به سرعت ساقی مرا در آغوش گرفت.

هوش مصنوعی: چشم‌هایم را باز کردم و ناگهان ساقی و دوستم را به طور کامل در کنار هم دیدم.

هوش مصنوعی: در تعجب ماندم که آیا این دو یکسان هستند یا اینکه یکی خوب و دیگری بد به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: گاهی خودم را به صورت شاهد و نمایان می‌بینم و گاهی به عنوان ساقی هستم که در حال نوشاندن شراب به مردم هستم.

هوش مصنوعی: من خودم چیزی نیستم و هرچه وجود دارد، تنها اوست. غیر از این گفته، چیزی نمی‌دانم.

هوش مصنوعی: نسیمی از وجود خودم به وجود آمد و در نور زیبایی آن معشوق ناپدید شد.