هوش مصنوعی: ای چهره‌ات چون ماه کامل زیبایی خاصی دارد، که چهره‌ی تو مانند طلوع یک صبح درخشان، دنیای اطراف را تحت تأثیر قرار می‌دهد و شگفتی‌ها و هیجاناتی را به وجود می‌آورد که گویی روز قیامت فرا رسیده است.

هوش مصنوعی: ما در فاصله‌ی دور از چهره‌ات، هیچ حسرتی نداریم و همچنان با غم عشق و در کنار کوی ملامت، حضور داریم.

هوش مصنوعی: کسی که خود را گم کرده و از مسیر درست دور شده، نمی‌تواند به راهی که او را به سلامت می‌رساند، دست یابد.

هوش مصنوعی: با چهره زیبای تو می‌گویم که چه حال و هوایی دارد، یا تارهای مویت چه رنگ تیره و پر از هیجان و آشفتگی است.

هوش مصنوعی: از نگاه مردم، تو همچون سربازانی هستی که در میان آشفتگی‌ها و بلواها جنگیده‌اند. شهری که در آن زندگی می‌کنند، پر از دردسر و مشکلات است و مسیر زندگی‌شان هم پُر از چالش‌های دشوار و ناپایدار است.

هوش مصنوعی: نه زمانی برای سفر کردن دارم و نه جایی برای ماندن.

هوش مصنوعی: اگر به جز غم عشق تو چیزی در دو جهان داشته باشم، در سینه‌ام چه کار به جز نگهداری غم عشق تو دارم؟

هوش مصنوعی: ای سرو زیبا و خوش قامت! تو از کنارم رفتی، ولی گمان نکن که من از تو دست می‌کشم و تو را فراموش می‌کنم.

هوش مصنوعی: دست من همیشه به دامان تو خواهد بود تا روز قیامت.

هوش مصنوعی: زمانی که به هدف واقعی و حقیقی خود رسیدم، از مسیری که در آن قدم می‌زدم جدا شدم و از همراهی دیگران بی‌نیاز شدم.

هوش مصنوعی: من با دقت و تأمل بر روی آن شعر خطی کشیدم، اما نصیحت دوستانی که همفکر بودند را نادیده گرفتم.

هوش مصنوعی: به همین خاطر هدف تیرهای سرزنش دیگران شدم.

هوش مصنوعی: ای صوفی با لباس پشمی! لباس زردی بپوش و از آن جامی که عقل را از شوق می‌افزاید، بنوش.

هوش مصنوعی: بگذار این لباس و ابزارهای مذهبی را کنار بگذاری و به نوشیدن می بپردازی؛ زیرا که کسی به نصیحت بزرگ‌ترها گوش نمی‌دهد.

هوش مصنوعی: بسیار ببینید که از کارهای خود پشیمان خواهید شد.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی که از تو یاد و نامی باقی بماند، باید به حیا و عفت خود اهمیت بدهی و قدمی به سوی ناپاکی برنداری.

هوش مصنوعی: جانم را فدای تو می‌کنم و از لب دوست پیامی را می‌شنوم: هنگامی که عیار و نیکوکار به منصور تبدیل شود، بر همه چیز پیروز خواهد شد.

هوش مصنوعی: این شخص کسی است که به عنوان نشانه‌ای، او را به دار می‌زنند.

هوش مصنوعی: اگر در گلستان، آن سرو بلند و زیبا قدمی بردارد، بعید است که قامت این سرو، به دلخواه کسی باشد.

هوش مصنوعی: در صبحگاه، وقتی نسیم خنکی می‌وزد، به یاد جلالی که بر دل می‌نشیند، هر بار دل به آه و اندوهی عشق‌آمیز می‌سوزد.

هوش مصنوعی: سکان آسمان‌ها به خاطر تو و تمام وجودت ناله می‌کنند.