هوش مصنوعی: از سختی‌های زندگی دلم خسته شده و دیگر نمی‌توانم در این صبر و شکیبایی ادامه دهم.

هوش مصنوعی: بدان که در روز پیروزی، باید این را به یاد داشته باشی که همه دوستان باید در خوشبختی باشند.

هوش مصنوعی: هر کس که باشد، بزرگ یا کوچک، همه شاد و خوشحال هستند و از شراب سرمست هستند.

هوش مصنوعی: همه به شادی و خوشی دنیا را می‌گذراند و با نوشیدنی و نوازنده‌ها سرگرم هستند.

هوش مصنوعی: من تنها و بدون شراب در کنار رود هستم، نه یاری دارم و نه همدمی، و نه حتی صدای جاری آب.

هوش مصنوعی: در یک روستا، ما بچه‌ای به نام غلام داریم که دلش پاک است و مانند بهشت می‌ماند.

هوش مصنوعی: نمی‌خواهم ببینم که مهربانی و خوش‌اقبالی‌ام به کسی دیگر تعلق گرفته است و دائماً با یاد او در دل و ذهنم هستم.

هوش مصنوعی: کجا می‌توانم خورشیدی پیدا کنم که بتوانم نور و روشنی‌اش را برسانم، جز اینکه چهره‌ی خسته‌ام به درخشش درآید.

هوش مصنوعی: کجا کسی مثل کیقباد وجود دارد که به یاد من بیافتد و به زندگی‌ام شادی و خوشبختی ببخشد؟

هوش مصنوعی: اگر در چراغ روغن گرم بودی، خوب و بد را مدتی از خود دور می‌کردی.

هوش مصنوعی: دهانم پر از جواهرات است و گویی زبرجد و مروارید را با هم ترکیب کرده‌ام.

هوش مصنوعی: سپاس از خدای بزرگ که با وجود تمام دشواری‌های این زمان، بهره‌مندی از نعمت‌های او همیشه حس می‌شود.

هوش مصنوعی: در اینجا تصویری از نرگس به کار رفته که زیبایی و جذابیت را نشان می‌دهد، اما در عین حال به تهی بودن و خالی بودن اشاره می‌کند. هنگام ورود به خانه خداوند یا مکان مقدس، به معنای دستیابی به حقیقت و معناست که در آنجا تمام زیبایی‌ها و زرق و برق‌ها بی‌فاقد معنا هستند و تنها روح و حقیقت اهمیت دارد. در نهایت، می‌توان گفت که زیبایی‌های ظاهری چیزی جز پوچی نیستند و تنها در پرتو معنای واقعی به ارزش می‌رسند.

هوش مصنوعی: دنیا برای هیچ‌کس ثابت نمی‌ماند و همه چیز در آن گذراست؛ خوب و بد به تدریج به سراغ انسان می‌آید.

هوش مصنوعی: اگر نه باغی باشد و نه قصر بلندی، و نه میوه‌ای که از شاخ درخت بالا برود، چه اهمیتی دارد؟

هوش مصنوعی: بر این زشتی نباید خشم گرفت، چرا که باید مانند آن پرده‌ای را که پوشش داده، کنار زد.

هوش مصنوعی: اکنون به صحبت از سروهای زیبا و نورانی برمی‌گردم، ای ماهان، به این سو برنگردید.