هوش مصنوعی: به سوی بیابان آمد، مانند گرد و غبار، در زمانی که خورشید زرد بر آسمان درخشید.

هوش مصنوعی: با گام‌های آرام و مطمئن به سوی بیابان رفت و در آنجا نگهبانش را دید که به او نگاه می‌کند.

هوش مصنوعی: یک شخصیت باارزش و توانمند آمده است که به قدرت خالق جهان، موجب روشنی و شکوه این دنیا می‌شود.

هوش مصنوعی: فرامرز با دل شاد و سرزنده، در شتاب و شوق به استقبال آمد و بی‌وقفه دوید.

هوش مصنوعی: او به او نگاه کرد و دید که تمام وجودش پر از آرزوهاست و به زیبایی آراسته شده است.

هوش مصنوعی: او به او گفت: ای سرور و رهبر راستین، تو به نظر می‌رسد که داستانی از گرگ‌ها روایت کرده‌ای.

هوش مصنوعی: تو در میدان جنگ مثل دیوی خروشان هستی، تو از لحاظ قدرت و شدت حریفان خود را شکست می‌زنی.

هوش مصنوعی: وقتی که رفتی و با چهره‌ای شاد بازگشتی، چه اتفاقی افتاده که اینقدر دراز و طولانی شده است؟

هوش مصنوعی: وقتی سرور سیستان داستان بیژن را از او شنید، به او گفت که آن داستان را ادامه بده.

هوش مصنوعی: چشم عزیزم را به محبت ببوس، زیرا بدون تو، نگاه آسمان هم حس و حالی ندارد.

هوش مصنوعی: به آرامی و با اعتماد به نفس، بیژن دستش را به دست جهان‌پهلوان می‌سپارد و به همراه او در جایگاه مناسبی قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: تمام شب درباره آن دیو و گنج صحبت می‌شد، از حرف‌های دیو و از تصویر و درد و رنجی که به همراه داشت.

هوش مصنوعی: همه یاران و سربازان با دیدن تاج، شمشیر و انگشتر او به شگفتی آمده‌اند و به او خیره شده‌اند.

هوش مصنوعی: همه هندوان شگفت‌زده شدند وقتی که بیژن توانست بر دیو زین پیروز شود.

هوش مصنوعی: او به او گفت: ای معروف و با شکوه، به هند رفته و به سمت مشکل و خطر بزرگ مواجه شده است.

هوش مصنوعی: اگر زمانی در آسمان برنیند و زمین را با شمشیر هندی شستشو دهند، این کار شایسته‌ای خواهد بود.