هوش مصنوعی: حالا داستانی داریم که مناسب و شایسته است و در آن دانش زیادی نهفته است.

هوش مصنوعی: سه حکیم در مکانی گرد هم آمده بودند و از سرنوشت غمگین زندگی صحبت می‌کردند.

هوش مصنوعی: یکی گفت که درد من از عبور از مسیر باریک تو کمتر است.

هوش مصنوعی: هر کسی که به درد و رنج دچار شود، حتماً از مرگ می‌هراسد و این ترس از مرگ است که به تغییر شخصیت و رفتار او منجر می‌شود.

هوش مصنوعی: او گفت ما این کار را ادامه نمی‌دهیم، زیرا بهتر است که آن را به جای دیگری ببریم که برای مردم مناسب‌تر باشد.

هوش مصنوعی: بدان که وقتی مردم گرسنه هستند، حتی قادر نیستند به مشکلات یا خطرات خود پی ببرند.

هوش مصنوعی: سه نفر دیگر هم به آن دو نزدیک شدند و گفتند: ای مرد، هرگز حرف بی‌معنی نزنید.

هوش مصنوعی: من نمی‌دانم از آن ترس بزرگتر چیست که زندگی را به پایان می‌رساند.

هوش مصنوعی: دل انسان، حتی اگر قوی و شجاع باشد، در مواجهه با ترس و نگرانی ممکن است ضعیف شود و دچار تردید و نگران گردد. این احساسات می‌توانند به اندازه‌ای شدید باشند که او را به دو نیم تقسیم کنند.

هوش مصنوعی: صبر و شکیبایی باعث می‌شود که بتوانی به هر دو چیز دست یابی، و با داشتن آن‌ها می‌توانی به درمان دردهای خود برسی.

هوش مصنوعی: با پول می‌توانی نان و دارو به دست آوری، و با پول می‌توانی این دو بیت شعر را نیز بخری.

هوش مصنوعی: بیایید یک آزمایش انجام دهیم و ببینیم چه کسی راست می‌گوید، سپس او را ستایش کنیم.

هوش مصنوعی: زمانی که این چند نظر با یکدیگر هماهنگ نیستند، لازم است که به جای آن‌ها، امتحانی انجام دهی تا حقیقت را کشف کنی.

هوش مصنوعی: هر یک از بیچارگان یک گوسفند آوردند و به این ترتیب مشکلات و زجرهایشان را کاهش دادند.

هوش مصنوعی: یکی از آنها را شکستند و او را به جای خانه‌ای به زمین انداختند.

هوش مصنوعی: آنها به جلوش سبزی گذاشتند و همان آب زلالی را که همیشه خوراکش بود، به او دادند.

هوش مصنوعی: در زندان شخصی را به دیگری منتقل کردند و او را به سراغ غذاهای صبح و شب بردند.

هوش مصنوعی: میش بزرگی به درون خانه‌اش رفت و در را بست، و در برابرش گرگی بزرگ ایستاده بود.

هوش مصنوعی: سیم را به غم و ناراحتی بستند و به بیچارگان فرصتی برای غذا و آب ندادند. در واقع، درهایی که به روی مردم باز بوده، حالا به خاطر مشکلات و کمبودها بسته شده است.

هوش مصنوعی: چنان بود پیمان آن سه نفر که هیچ‌کدام در آنجا به مدت یک هفته کاری نکردند.

هوش مصنوعی: هفت روز کامل برپا می‌شود تا روشن شود که کدام زندگی دارد و کدام مرده است.

هوش مصنوعی: سه انسان فرزانه و هوشمند به جمعی رفتند، زبانشان تند و سریع بود و پر از گفت و شنود، اما دل‌هایشان پر از کینه و جدال بود.

هوش مصنوعی: به سمت خانه کسانی که در درد و رنج بودند رفتند و در آن خانه، نیازمندان نیز حضور یافتند.

هوش مصنوعی: آن‌ها دیدند که گیاهی آسیب دیده و خسته بر روی زمین افتاده و آب آن را زنده کرده است.

هوش مصنوعی: سه نفر به زندان افتادند و تنها یکی از آنها به خاطر شرایط ناگزیر زنده ماند، در حالی که دو نفر دیگر به سرنوشت دیگری دچار شدند.

هوش مصنوعی: سه نفر دیگر از ترس، مانند گوسفند بزرگ، از گرگ مرده فرار کردند.

هوش مصنوعی: مشخص شده که ترس از هر چیزی بالاتر است و در هر دو جهان، در امان بودن از خطرها و دغدغه‌ها خوشایندتر است.

هوش مصنوعی: زال که در رنج و سختی زندگی کرده، سه چیز را در دل احساس می‌کند: درد، نیاز به نان و ترس از آینده.

هوش مصنوعی: در نهایت، اگر پیری به خوبی سپری شود، زندگی بدون دغدغه و نگرانی خواهد بود.

هوش مصنوعی: کشاورز در زیر نور آفتاب نشسته و زمانه به او و آفتاب صدمه‌ای زده است.

هوش مصنوعی: کشاورز به حالتی Nاآرام و نگران گفت که کمی سیاهی و کاغذ بیاور.

هوش مصنوعی: رفت و از درد بهمن خواسته بود که به او کمک کند و نامه‌ای نوشت.

هوش مصنوعی: این زندگی که من دارم به عنوان یک درویش، نباید باعث شود که اگر از شاه دور شوم، احساس بدی داشته باشم.

هوش مصنوعی: به من این روزگار هم خواهد گذشت و در دنیا هیچ‌کس باقی و پایدار نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: کاری که انجام دادیم را کنار می‌گذاریم و از آن عبور می‌کنیم. ما سه نفر، من، شاه و تو، سزاوت‌های کارهایمان را فراموش کرده و به جلو می‌رویم.

هوش مصنوعی: در نهایت، ما دوباره به زمین سبز و پربار برمی‌گردیم. از مرگ و نابودی چه ترسی داریم؟

هوش مصنوعی: در این دنیا تصمیم خود را گرفته‌ام، حالا هر چه می‌خواهی بگو و با شاه هر طور که می‌خواهی رفتار کن.

هوش مصنوعی: من دیگر از زندگی سیر شده‌ام، پس خواهش می‌کنم مرا ببخش و بگذار تا خونم بریزد.

هوش مصنوعی: کشاورز آمد و نامه‌ای را به دست داد، مانند جاماسب که آن نامه را گشود.

هوش مصنوعی: در میانهٔ باران، سرآمدی با شتاب به بیرون آمد و همچون آذرگشسب، خشم و قدرتش را به نمایش گذاشت.

هوش مصنوعی: سریع‌السیر را زین گذاشتند تا زال سرافراز را برگزینند.

هوش مصنوعی: دو نفر در حال چرخیدن و ناامید به سمت بدن ایستاده‌اند، در حالی که از درد و رنج در حال ناله هستند و دلشان از شدت درد بر هم ریخته است.

هوش مصنوعی: از باد خزان، گل‌ها با شدت به زمین افتاده‌اند و رنگ زعفران و اشک باران در هم آمیخته شده است.

هوش مصنوعی: انسانی که فاقد تعلقات و داده‌های ارزشمند باشد، مانند درختی است که میوه ندارد، و همانند باغی می‌ماند که گل‌های زیبای آن از آن جدا شده باشد.

هوش مصنوعی: سالیان و ماه‌ها گذشته‌اند و او مانند سرو سمن که به خاطر گذر زمان و چرخش ایام، قامتش خم شده است، حالتی خمیده و افسرده پیدا کرده است.

هوش مصنوعی: به او گفتند که از خواب برخیز، زیرا این کار مناسب نیست و با تلاش و زحمت زندگی، تو به جایی نخواهی رسید.

هوش مصنوعی: این بیت به بیان این موضوع می‌پردازد که رادمردی به دور از خودخواهی و غفلت، از خویشتن و دیگران جدایی می‌جوید. او به طور ناشناس و پنهانی، به دنبال راهی است که از تمامی تعلقات فارغ شود و به معنای واقعی خود برسد.

هوش مصنوعی: آنها سفره‌ای پهن کردند و آن دو نفر از آن خوراک خوردند و جانشان تازه شد.

هوش مصنوعی: در همان لحظه، جاماسب به سرعت برخاست و به نزدیکی بهمن آمد.

هوش مصنوعی: او به شهریار معروف گفت: خدا تو را به این موفقیت و کامیابی رسانده است.

هوش مصنوعی: بیا تا به بلخ برویم و روزی شاد و خوش داشته باشیم و آن را تلخ نکنیم.

هوش مصنوعی: بهرام گفت که پنجاه سال در این سرزمین بمانم به خاطر زال.

هوش مصنوعی: من برای زال روی زمین افتاده‌ام و قصد جنگیدن ندارم تا او به دست من بیفتد.

هوش مصنوعی: به او گفت: اگر درنگ کنی و توقف نمایی، چه چیزی را می‌خواهی به دست بیاوری؟

هوش مصنوعی: من با تمامی قدرت بر سر او می‌کوبم، و اگر زیر سنگ دفن شود، از استخوانش شرابی به رنگ لعل می‌خورم.

هوش مصنوعی: من قصد دارم که سرزمین سیستان را به یک دشت ساده و وسیع تبدیل کنم و در آنجا فقط به کشت ارزن بپردازیم.

هوش مصنوعی: من هر چیزی که گفتم را به عمل در می‌آورم و فرامرز را در موقعیتی قرار می‌دهم که شایسته‌اش است.

هوش مصنوعی: پس از آن، به سمت پنهانگاه نظامی می‌روم و این سرزمین را رها کرده، به سوی شرق می‌روم.

هوش مصنوعی: بدان که همه باید آگاه شوند که کار اسفندیار بی‌هدف و بی‌دلیل نبوده و این موضوع به سادگی فراموش نشدنی است.

هوش مصنوعی: او به او گفت: حکیم و دانا، فرمان تو را می‌پذیرد، اما رفتار او نسبت به این موضوع نادرست است.

هوش مصنوعی: وقتی که به موفقیتی دست یافتی و بزرگ شدی، بهتر است که بزرگواری و بخشش را در دل داشته باشی و به دیگران کمک کنی.

هوش مصنوعی: در حقیقت، آرامش و آسایش در زندگی از راستگویی و بخشش ناشی می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر این گفته درست باشد، تو هرگز نمی‌توانی زال را در این سرزمین پیدا کنی.

هوش مصنوعی: اگر زال به خاطر درد رنجور شود، فرامرز در دنیا به طور درمانده و آواره خواهد شد.

هوش مصنوعی: همه قصرها و بناهای زیبا و بزرگ آنها را به نابودی کشاندی و شبستان آنها را تحت تأثیر قرار دادی.

هوش مصنوعی: خانه‌ای که گرشاسب در آن نماز خوانده، پر از نام‌آوران و بزرگانی است که بر گردن خود افتخار و عظمت دارند.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که تو از ابتدا وجود نداشتی و هیچ نامی از تو در این شهر وجود ندارد.

هوش مصنوعی: از سخنان آن شاهی که جهان را می‌گشاید، اگر کسی حیران بماند، گویی در جای دیگری است.

هوش مصنوعی: با او گفت: با این صحبت کردنت چه چیزی است که باعث شده زمینه‌ات به هم بریزد؟

هوش مصنوعی: من دشمن تو نیستم، اگر کسی تو را دوست داشته باشد. کسی که از حقیقت باخبر باشد، به درستی و نیکی عمل می‌کند.

هوش مصنوعی: بگو که حالت چگونه است و حال و هوای تو چه طور است؛ حرف بیهوده نزن و نظرت را رو کن.

هوش مصنوعی: یک دانای خردمند به شهریار می‌گوید، ای پادشاه، می‌خواهم به تو بگویم که اوضاع چگونه است.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی که زال به دستت بیفتد، باید پیمان محکمی ببندی.

هوش مصنوعی: از آنجا که شاه راه حل مناسبی پیدا نکرد، به سخنان حکیمانه گوش نداد.

هوش مصنوعی: آوردن دانای بزرگ، کتاب‌های اوستا و زند را به میان آورد و به یاد شاه، قسمی را بیان کرد که او را در بند قرار داد.

هوش مصنوعی: پس از آنکه او را بارها نصیحت کردم، به من قسمی محکم داد که دیگر نصیحتش نکنم.

هوش مصنوعی: به خداوندی که مردم به او امید دارند و به پیامبرش که راه درست را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: من تصمیم ندارم که زال را به قتل برسانم و همچنین هیچکس را هم از جمع خود طرد نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: من نه او را بدخواهم، نه به او آسیب می‌زنم، نه او را زندانی می‌کنم، و نه او را در بند می‌آورم.

هوش مصنوعی: با قلبی شاد و خوشحال، حکیم از جا برخاست و دستانش را برای کار و تلاش آماده کرد.

هوش مصنوعی: سام به نزدیکی خود آمد و با خوشحالی خبر داد که تند اژدها رام شده است.

هوش مصنوعی: اگر یکی خود را به زحمت بیندازد و قربانی کند، به طوری که شاه او را ببیند، ممکن است او را ببخشد و از گناهانش چشم پوشی کند.

هوش مصنوعی: زال، ای پیر سرافراز، به من بگو که آیا تو می‌خواهی مرا بگویی که باید بمیرم؟ این حرف چه خوب و روشنی است!

هوش مصنوعی: پادشاهی که وفادار نیست و خرد کمی دارد، جز به بدی‌های ما نگاه نمی‌کند.

هوش مصنوعی: خرد به دقت نگاه می‌کند تا ببیند که همان آتش انتقام را روشن کند.

هوش مصنوعی: به او بگو که فکر بد نکند، زیرا که پادشاه نمی‌تواند به خاطر من این را بشکند، پس مراقب باشد.

هوش مصنوعی: هر کسی که به خداوند قسم بخورد و سپس به عهد خود وفا نکند، دیگر او را مرد نمی‌دانند و به او اعتماد نمی‌شود.

هوش مصنوعی: جاماسب و خورشید و زال رفتند، و دو نفر زال را با سختی و قدرت به زنجیر کشیدند.

هوش مصنوعی: به خورشید گفت: ای مرد بافکر و نیکو، تو چه کار به من داری؟ بهتر است که بروی و به جای خود برگردی.

هوش مصنوعی: یک آرزو باعث ناراحتی دل تو شده و مانند آتش سرکش به جانت آسیب می‌زند.

هوش مصنوعی: نباید اجازه دهی که دیو تو را به مکانی ببرد که جان تو از آن دچار خطر و مشکلات شود.

هوش مصنوعی: پاسخی چنین داد که او پادشاه است و در این دنیا امروز بر همه حکومت می‌کند.

هوش مصنوعی: بگو که مثل آفتاب، پادشاه درخشان و باعظمتی است که اکنون باید به آفتاب توجه کند.

هوش مصنوعی: اگر تو از من دور شوی و مسیر جدیدی اختیار کنی، برای من قابل قبول نیست و در عقیده و اصول من نمی‌گنجد.

هوش مصنوعی: وقتی که در کنار تو هستم و در لحظات خوشی قرار داریم، در زمان‌های سخت و دشوار از تو روی نمی‌گردانم.

هوش مصنوعی: از سخنان او سه نفر گریه کردند و از آنجا به سمت شاه ایران رفتند.

هوش مصنوعی: وقتی زال به نزد شاه رسید، به قدری ترسیده و لرزان بود که مانند کاه نرم شده و نتوانست ایستاده بماند.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به زیبایی و لطافت چهره‌اش اشاره می‌کند که از خاک و رنج‌ها ناشی شده است. او به تجلی این زیبایی در زندگی و احساساتش پرداخته و می‌گوید که زیبایی‌هایش مانند نقطه‌ای روی تخته‌ای از نقره می‌درخشد. در واقع، شاعر به‌نوعی از اثرات منفی و سختی‌ها سخن می‌گوید که در عین حال به شکوه و زیبایی تبدیل شده‌اند.

هوش مصنوعی: او گفت: ای پادشاه خوشبخت، روز تو خوش و دل‌پذیر شده و سرزمین نیمروز به کام توست.

هوش مصنوعی: چه چیزی از این مرد سالخورده که بختش دیری است برگشته برمی‌خواهی، از زمانی که دیدم از تو دلی پر درد دارم؟

هوش مصنوعی: من نه کسی بودم که تو را پرورش دهم و نه مهربانی خاصی نسبت به تو کرده‌ام.

هوش مصنوعی: حالا وقتی به افراد بزرگ و با فضیلت نگاه می‌کنیم، آیا انصافاً باید بپذیریم که این نوع نیکی و خوبی فقط باید همین‌گونه باشد؟

هوش مصنوعی: چگونه باید تو را نامید، ای مردی که به اسارت در آمده‌ای و به دوران نیاکانت سفر کرده‌ای؟

هوش مصنوعی: ما تنها پنج روز دیگر فرصت داریم تا جهان به این پیرمرد ناگهان بپیوندد.

هوش مصنوعی: با اهمیت به نیکوکاری و بزرگ‌منشی بپرداز و در مورد کارها و وضعیت جهان تأمل کن.

هوش مصنوعی: وقتی که پادشاهی به سوی تو آمد، چه بسا که در طول تاریخ، شاهدان بسیاری از این پادشاهان را دیده‌ایم.

هوش مصنوعی: کیومرث، آن پادشاه بزرگ و قدرتمند که روزگاری بر جهان حکمرانی می‌کرد، کجا رفته است؟ اکنون کسی از او و نشانه‌اش در این دنیا باقی نمانده است.

هوش مصنوعی: کیخسرو، شاه پاک و نیک، کجا رفته است که نام شاهی بر لهراسب گذاشته شده است؟

هوش مصنوعی: در نهایت، به کسانی نزدیک شو که می‌توانند تو را به درگاه خداوند نزدیک‌تر کنند.

هوش مصنوعی: خانه و کاشانه‌ام را به من خراب کردی و دل مرا به خاطر مرگ پسرم شکست.

هوش مصنوعی: من همه دلیران و قهرمانان این دیار را به نبرد می‌خوانم.

هوش مصنوعی: فرامرز با ناامیدی و بی‌خانمانی سرگردان است و دختران از دنیا با نام‌آوران زیادی که از بین رفته‌اند، بسیار یاد می‌کنند.

هوش مصنوعی: شما هیچ آسیب و گزندی از من ندیده‌اید، و بر این اساس به مقام والایی دست یافته‌اید.

هوش مصنوعی: اگر به این داوری توجه کنی، صورت حقیقی او را می‌نگری و اوست که این مسیر را به فرزند خود می‌دهد و از آن می‌گیرد.

هوش مصنوعی: از سخنان او، شاه مانند قیر (نرمی و چسبندگی) شد و از این رو جاماسب پیر، ترسید.

هوش مصنوعی: به دل گفت فرد دانا که اکنون زمان آن رسیده که اطراف زال، پر از خون خواهد شد.

هوش مصنوعی: در آن زمان، بهمن بر افراشته شد و به دژخیم دستور داد که او را ببر.

هوش مصنوعی: اگر نتوانم او را با دو چشم ببینم، پس بی‌تردید باید سر او را از تن جدا کنم.

هوش مصنوعی: او هنوز زبانی دارد که مانند خنجری تیز و برنده است و این خنجر تیز در دل او جای دارد.

هوش مصنوعی: او را به اسارت بردند و به زنجیرش کشیدند و بعد از آن، شاه بزرگ فرمانی صادر کرد.

هوش مصنوعی: که هیچ‌کس در زندانی مانند قفس آهنی نمی‌تواند حس آزادی را درک کند، زیرا او هرگز چنین محدودیتی را تجربه نکرده است.

هوش مصنوعی: در آنجا برای زال مانند یک پرنده محدودش کردند و او را به مدت هشتصد سال در آن وضعیت نگه داشتند.

هوش مصنوعی: وقتی به دنیا نگاهی می‌کنی، در انتها اینگونه رنگ‌ها و ظاهرها را ببین و همچنین فریب‌ها و تله‌هایی را که در اطراف وجود دارند.

هوش مصنوعی: هرگز خیال نکن که از تغییرات زندگی در امان هستی، زیرا روزگار همیشه تغییر می‌کند و قابل اعتماد نیست.

هوش مصنوعی: نهایتاً کار تو به جایی می‌رسد که باید در مقابل مقام و جایگاهی خم شوی و خاضع باشی.

هوش مصنوعی: شاه پیامی فرستاد که این نشان می‌دهد تا زمانی که زنده‌ای، جایگاه تو محفوظ است.

هوش مصنوعی: تو همچون یک فیل کهنه و آسیب‌دیده‌ای هستی که فقط به خاطر اینکه بر روی پشت او نشسته‌ای، در قفس محبوس شده‌ای.

هوش مصنوعی: بسیاری از گنجینه‌ها و ثروت‌ها را از ایوان او برداشتند و همچنین بسیاری از تاج‌ها، تخت‌ها و جواهرات را گرفتند.

هوش مصنوعی: پس از آن، با تدبیر خود، کاخ بلندش را ویران کرد و آن را از پای درآورد.

هوش مصنوعی: یک آتش بسیار بزرگ و وحشتناک روشن شد که تمام مناطق سیستان را به طور کامل سوزاند.

هوش مصنوعی: سپس دانه‌ای را کاشت که همیشه جوانه می‌زند، و درخت چنین گفت.

هوش مصنوعی: هر کسی که آنجا عبور کرد، هر ساله می‌گفت که چیزی از آنجا دیده است.

هوش مصنوعی: وقتی شاه از دستان فارغ شد، به سوی کابل حرکت کرد و با لشگریانش به آنجا رفت.