هوش مصنوعی: زمانی که خورشید بر سکو و تختی از فیروزه قرار می‌گیرد، جهانی سرشار از نور و روشنی می‌شود، به‌گونه‌ای که آب دریا مانند یاقوت سرخ می‌درخشد.

هوش مصنوعی: در شب، به خاطر ترس از شمشیر و جنگ، خون از بدن جاری شد و این دلیلی شد که直到 از ترس، شعر تاریک و غم‌انگیز تا ناحیه کمر پاره پاره شود.

هوش مصنوعی: سپهبد صبح زود به سمت چشمه رفت تا گرد و غبار راه را بشوید و پاک کند.

هوش مصنوعی: یک دختر با چهره‌ای زیبا و سرخ‌گون مانند گل ارغوان، نزدیک رودخانه نشسته است.

هوش مصنوعی: به بالای سر، مانند یک درخت نارون با شاخه‌های پیچ در پیچ و زلف‌های سیاه و مشکین.

هوش مصنوعی: صورت زیبا و دلنشینی که از باغ بهشت نیز بسیار خوش‌تر است، تو می‌گویی که آن ماه در حقیقت از جان و هستی‌اش نشأت گرفته است.

هوش مصنوعی: دو ابرو مانند کمانی خمیده‌اند و از غم و اندوه آن چنان تیرهایی پرتاب می‌شود که دل‌ها را نشانه می‌گیرد.

هوش مصنوعی: وقتی که او تیر غمزه‌اش را پرتاب کرد، دل عاشق از تنش جدا شد.

هوش مصنوعی: فرامرز، پهلوان شجاع، وقتی که پری را دید، به شدت شگفت‌زده شد و از تعجب لبش را به دندان گزید.

هوش مصنوعی: او به او گفت: ای ماه، با زیبایی و جمال خود، چرا به تنهایی از این چشمه آب می‌خواری؟

هوش مصنوعی: ای ماه زیبا یا پری دل‌نواز، تو بهسته دل‌ها را مانند جان‌ها سیراب می‌کنی و زندگی می‌بخشی.

هوش مصنوعی: این پاسخ می‌دهد که از این گفتگو متوجه نشوی که چه چیزی به دل آرزو می‌آید.

هوش مصنوعی: من دختر شاه فرطورتوش هستم، جهانی را در دست دارم و دارای زیبایی، فکر و هوش هستم.

هوش مصنوعی: کجا می‌توان کسی را یافت که بر روی آن پری (زیبارو) چون پادشاهی باشد، از جایی بلند (برج) تا زیر آب (ماهی)؟

هوش مصنوعی: او این سخن را گفت و سپس در چشمه ناپدید شد. دل آن پهلوان از شدت غم پر تپش شد.

هوش مصنوعی: دل او پر از عشق آن انسان زیبای دلربا شد و به فکر چاره‌ای افتاد.

هوش مصنوعی: از چشمهٔ زنده، با درد و غم پر شده، آمد و به دوستانش گفت.

هوش مصنوعی: ای بزرگواران با روح روشنتان، پری جان من را گرفته و دل و هوش و جانم را از من برده است.

هوش مصنوعی: مردی مرا به دنیای بازی و سرگرمی کشاند و در این راه، به دام اندوه و غم من گرفتارم کرد.

هوش مصنوعی: احساس عشق و محبت به قدری در وجودم شعله‌ور شده که حتی اگر از این موضوع بگذرم، نمی‌توانم از بیان آن خودداری کنم.

هوش مصنوعی: سعی می‌کنم به دور جانم پرواز کنم تا شاید این راز پنهان آشکار شود.

هوش مصنوعی: من آرزو دارم که این خواسته‌هایم را محقق کنم، حتی اگر به بهایی سنگین و با ذلت همراه باشد.

هوش مصنوعی: نه فکر و اندیشه من از موجودات وحشتناک مثل دیو و اژدهاست و نه از جنگ‌افزارهایی مانند تیر، شمشیر و گرز و بلایای دیگر.

هوش مصنوعی: وقتی گوان سخنان او را شنیدند، دل‌هایشان از آزار و ناراحتی به درد آمد.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نمی‌داند نام تو چیست، اما دل هر کسی از غم تو پر شده است.

هوش مصنوعی: او به کسی که با ناز و پرخاشگری صحبت می‌کند، پاسخ می‌دهد و می‌گوید: ای انسان نامدار و معروف که به جنگ و جدال عادت داری، توجه کن.

هوش مصنوعی: ما سه روز و سه شب از مسیر اصلی خود فاصله گرفته‌ایم و در جستجوی مسیر درست هستیم.

هوش مصنوعی: هیچ کسی از سخنان ما و از این روزهای تیره و مشکلاتی که داریم، خبر ندارد.

هوش مصنوعی: کسانی که قهرمان را نمی‌بینند، بی‌تردید دل‌هایشان پر از درد و غم خواهد بود.

هوش مصنوعی: اکنون باید به سمت لشکر بروی و در این کار نباید حتی لحظه‌ای درنگ کنی.

هوش مصنوعی: وقتی که لشکری را ببینی که با روحی شاد و روشن در حرکتند، هم پیران و هم جوانان به خاطر این جشن و شادابی خوشحال می‌شوند.

هوش مصنوعی: پس از آن، اگر کسی در مسیر ما قدم بگذارد، همانطور که بر ما و سپاه تو حکم می‌رانید، بر او نیز حکمرانی می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی که او صحبت‌های رئیس را شنید، از روی زین پایین آمد و شمشیری به دست گرفت.

هوش مصنوعی: به سمت لشکر خود رهسپار شدند، در حالی که دل‌هایشان از غم و اندوه پر بود و به دنبال راهی برای رهایی بودند.

هوش مصنوعی: از آن طرف، سربازان بزرگ دنیا همیشه درگیر غم و درد هستند و هیچ آرامشی ندارند.

هوش مصنوعی: هر روز، جستجوگر با استقامت، بر دشت‌ها و کوه‌ها در پی یافتن چیزهای خوب و ارزشمند به همراه گروهی از دیگران است.

هوش مصنوعی: با وجود تلاش‌های زیاد، آن‌ها به مقصد و منزلگاه خود دست نیافتند و به سمت دیگر رفتند.

هوش مصنوعی: در اینجا به کسی اشاره می‌شود که در یک موقعیت نامناسب قرار گرفته و به او توصیه می‌شود که در آن مکان بماند، زیرا انتظار دستیابی به نتیجه‌ یا موفقیتی را ندارد و بدون راهنما و سرپرست نمی‌تواند به موفقیت برسد.

هوش مصنوعی: سپهبد به کوهی رسید و به قدری بلند بود که پس از مدتی دیگر دیده نمی‌شد.

هوش مصنوعی: تو از شدت تندی و شتاب خود، مانند پرنده‌ای که در آسمان پرواز می‌کند، به سوی ابرها حرکت کرده‌ای.

هوش مصنوعی: در شب، آسمان همچون چادر مشکی بر سر زمین گسترده شده و بر روی دشت زرین خیام خود را نمایان کرده است.

هوش مصنوعی: شجاع و دلیر به دامنه کوه رسید و از محبت زن زیبا به شدت خسته و افسرده شده است.

هوش مصنوعی: گاهی دلبر با مهربانی‌اش دل‌مرا شاد می‌کند و گاهی در زمانی که برای لشکرش غم و اندوهی وجود دارد، از او ناله و زاری می‌کنم.

هوش مصنوعی: از کوه ناگهان صدایی بلند شد و آتش ابر را در سمت راست شعله‌ور کرد.

هوش مصنوعی: شعله‌ی تند من آتش را روشن کرد و تو گفتی که این آتش دشت و کوه را خواهد سوزاند.

هوش مصنوعی: سپهبد به کوهی که در آتش شعله‌ور است، نظاره می‌کند.

هوش مصنوعی: چنین گفته شده که آتش من تند و پرحرارت است و این آتش از ستم موجود در دوران گردان برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که کسی از فاصله‌ای دور متوجه شده که ما را به سوی خود جذب کرده است، همان‌طور که فرمانده‌ای لشکر خود را به حرکت درمی‌آورد.