هوش مصنوعی: قومی از عرب‌ها بودند که به من گفتند که آنها در تمام عمرشان فقط شیر شتر خورده‌اند چرا که در مناطق بادیه چیزی جز علف‌های شور برای خوردن وجود ندارد. آنها فکر می‌کردند همه انسان‌ها چنین زندگی‌ای دارند. من از یک گروه به گروه دیگر منتقل می‌شدم و در هر جا خطراتی وجود داشت، جز این که خداوند خواسته بود ما با سلامت از آنجا خارج شویم. به محلی به نام سربا رسیدیم که surrounded by کوه‌ها قرار داشت و هر کدام از آن‌ها مانند گنبد بودند. این کوه‌ها آن‌قدر بلند بودند که تیر به آنجا نمی‌رسید و سطح‌شان صاف و صیقلی بود. پس از عبور از آنجا، همراهانم هر سوسماری که می‌دیدند را می‌کشتند و مصرف می‌کردند و هر جا که عربی بود، شیر شتر می‌دوشیدند. اما من نه سوسمار می‌توانستم بخورم و نه شیر شتر. هرگاه به درختی برمی‌خوردم که میوه‌ای داشت، چند دانه به اندازه یک دانه ماش برداشت می‌کردم و به آن قناعت می‌نمودم. پس از تحمل سختی‌های بسیار و دیدن مشکلات و رنج‌ها، ما به مرحله‌ای رسیدیم که به شدت خسته و فرسوده شده بودیم و این در تاریخ بیست و سیوم صفر بود.