گرد بجای کرد و دلفکار بجای دلفگار به نظر درست تر میایند.

گُرد به معنای دلیر و پهلوان.
دلفگار (= دل افکار) به معنای پریشان خاطر، محزون.، دلخسته.
با توجه به قافیه های مصرع های 1 و 2، در اینجا دل افگار صحیح است.

با احترام به ارواح گذشتگانمان که از جنس ماده و فناشدنی نیست و روح بزرگیست که هم به گذشتگان وهم ما و آیندگان متعلقست و بعد وزمان و مکان ندارد
ارکان گهرست و ما نگاریم همه
وز قرن به قرن یادگاریم همه
کیوان کردست و ما شکاریم همه
واندر کف آز دلفگاریم همه
رکن و پایه هستی ما گوهری است که جز حقیقت و حق و راستی و آنچه صفات خوب متصورست و نیست را شامل است و جسم ما جز نگاری زیبا که بر تن آنچه جز هوش نیست ، پوشانیده شده است،میباشد.
روح را با تصور زمان که ثانیه ان عمری و عمر آن کسر ثانیه ای است میتوان گفت از قرنها بما و نیز آیندگان ما و از آیندگانمان بما و گذشتگانمان میتوان آن را زمان دار وابدی متصور گردید.و در ادامه کیوان کردست و ... رابطه روح و جسم و به تصوری جان را گوید که خداوند به روح ،جسم خاکی و یا به جسم فانی روحی ابدی هدیه داده و زمانیکه روح هشیار گردیده و کنترل بیشتری بر جسم داشته باشد تواناییهای روح با ترکیب جسم و ماده قابلیتی میابد که هنوز درصدی را نیز انسان تجربه نکرده که اگر چنین کند جهنم جسم که آز و طمع نیز علت آن است جای بهشت وعده داده شده یا همان انسان خارق العاده ای که منظور خلقت میتواند بوده باشد،به حقیقت که در قالب روح دمیده شده واز جنس آن است و جهانی دگر تواند نو بسازد،تبدیل و آن را خواهد ساخت (با خواست انسان و درخواست او و بحکمت و خواست خداوند و نور حق.