بسم الله الرحمن الرحیم و به نستعین
شاعر از مردم خراسان سخت دل آزرده است. وقتی از «سیرتِ خلقِ جهان» گفتگو می کند، مقصودش مردم خراسان اند. وصفِ تیرگی زمان در این قصیده به اوج می رسد: انسانیت قامتش خمیده شده، فضل و ادب در خدمت نان پاره است. دانش با مکر آمیخته شده، زهد و عدل همچون سفال بی بها، و نادانی چون زر و مروارید پر بها گردیده است. گفتار و کردار مردم همه مکر، غدر و جفاست. بی خردی سر به فلک کشیده، بادِ فرومایگی می وزد، نیکی چهرۀ افسرده و غم آلود دارد. خراسان که جای ادب بود، مرکز اهریمنان شده. خراسان که مهد عدالت بود، زیر سلطۀ دیو ملعون (شاه سلجوقی) قرار گرفته. دین از این سرزمین رخت بربسته. زمانی ترکان بندۀ غزنویان بودند، اما اکنون غزنویان بندۀ ترکان (سلجوقی) اند.
سرانجام نتیجه می گیرد که دل به جهان نباید سپرد. گرگ را نباید امین شمرد. چرا اسیر هوا شده ای؟ راهِ دانش را بجوی و جان را به زیور خرد بیارای، که دانش و خرد، تو را از آتش جهل می رهانند.
بمنه و کرمه

سلام و عرض ادب، ممنون که شرح ابیات رو قرار دادین 

سلام و درود؛

لطف کنید و خوانش این قصیده رو به اشتراک بذارید،

با سپاس