هوش مصنوعی: اگر بر تن خودم هم حاکم و رئیس باشم و مورد سرزنش قرار بگیرم، آیا این برای من خوب خواهد بود؟

هوش مصنوعی: چه بر قدرت رود که از من شرمسار باشد؟ من که مانند تو، بندگی زمانه را نمی‌پذیرم.

هوش مصنوعی: در این دنیا که پر از ظلم و ستم است، من به خاطر آرزوی خود، به شکل دیگری به بند کشیده شده‌ام و این آرزو مرا اسیر کرده است.

هوش مصنوعی: وقتی بر نفس خود فرمانروا شوم، حتی اگر سپاهی نداشته باشم، باز هم مانند یک فرمانده هستم.

هوش مصنوعی: شاهان به تاج و تخت خود معروف هستند، اما من علم دین را تاج و تخت خود می‌دانم.

هوش مصنوعی: هرگاه که نادان‌ها را به سوی خود دعوت نکنم، نه عطر شراب و نه صدای موسیقی را احساس می‌کنند.

هوش مصنوعی: چه اهمیتی دارد که در حضور امیرم باشم، وقتی می‌دانم اگر او بیاید، به من توجهی نخواهد کرد و من نخواهم مرد؟

هوش مصنوعی: برای من خطر افرادی که در زندگی بی‌ارزش و نادان هستند، مهم نیست، چون یک انسان عاقل و دانا از دیدگاه من، این مسائل را بی‌اهمیت می‌داند.

هوش مصنوعی: از زمانی که این آدم پست را شناختم، بر اثر آزمایش او به درونم پی بردم، اگرکه بصیرت و بینش داشته باشم.

هوش مصنوعی: اگر اردشیر هم باشد، او برای من حقیر است، چون من در دل او کوچک و حقیر هستم.

هوش مصنوعی: به جز ریگ و شوره چیزی در کنار من نیست، اگر من نزد او نباشم، بوی خوش و دلنشین را حس نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: در زمان‌هایی که نیاز به سختی و جدیت باشد، مانند سوهان که برای صیقل دادن استفاده می‌شود، رفتارم جدی و خشن است. اما در مواقعی که نرمی و لطافت لازم باشد، همانند حریر نرم و ملایم هستم.

هوش مصنوعی: وقتی که من از خواسته‌های دنیوی و اجرای طمع خود دست برداشتم، چرا باید به چیزهای بیشتر و اضافی نیاز داشته باشم؟

هوش مصنوعی: من از کسی که به دیگران اهمیت نمی‌دهد و تنها به خود می‌اندیشد، توجهی نمی‌کنم و از او چیزی نمی‌گیرم. در عوض، از کسی که ارزش و حکمت دارد، دو یا سه مثال می‌آورم.

هوش مصنوعی: به روح و دانایی خود می‌بالم و می‌خواهم که همگان، چه بزرگ و چه کوچک، این ویژگی را بشناسند.

هوش مصنوعی: من به خاطر لطف و کرامت و همچنین به خاطر نسبت و ارتباط خود، مانند شیر تازه و پاک به دور از هر عیبی هستم.

هوش مصنوعی: در مسیر سخت و دشوار زندگی، همچون خورشید درخشان و روشنی، من وجود دارم و در یادهایم تابناکم.

هوش مصنوعی: خداوند در دو جهان، نظام سخن را به دو شخص با استعداد و ذوق عطا کرده است: دل عنصری و طبع جریر.

هوش مصنوعی: زمانی که نور آسمان بر نوشته‌ام بتابد، گویی که دستان تقدیر در حال ستایش من هستند.

هوش مصنوعی: من فرزند افراد آزاد و بزرگ هستم و هیچ‌گاه نگفتم که من شاپور، پسر اردشیر هستم.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چه عیبی دارم جز اینکه بر اساس پیمانی که در روز غدیر بسته شده، رفتار نکرده‌ام.

هوش مصنوعی: من می‌دانم که افتخارم این است که افرادی نادان از قوم و قومیت من، احوال دشمنانم را بشناسند، چه کم تعداد باشند و چه زیاد.

هوش مصنوعی: این بیت به این معنی است که دل تاریک مرد نادان، سبب می‌شود که در دل من روشنایی نباشد. این نشان‌دهنده تأثیر منفی افراد نادان بر روح و جان دیگران است.

هوش مصنوعی: از من دور شدند و برایشان عجیب نیست، زیرا سگ از شیر سیر می‌شود و من شیر نره‌ام.

هوش مصنوعی: هیچ کس نمی‌تواند مانند من را پیدا کند، چرا که من در مسیر آن رهبر بی‌نظیر قرار دارم.

هوش مصنوعی: اکنون رهبران نابینایان مرا هدایت می‌کنند و من از قبل با فریاد و ناله‌ای دردناک در این وضعیت قرار داشتم.

هوش مصنوعی: چطور ممکن است کسی که به خاطر شرم و عذاب وجدان خود احساس ضعف می‌کند، به من نزدیک شود؟

هوش مصنوعی: از امروز او بهتر از من است و اگر او گرما و سوزی دارد، من خودم سرما و سردی را احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: آیا می‌دانید که آیا هنوز چیزی در چاه تاریکی مانده است که بر آسمان دین من تأثیری داشته باشد؟

هوش مصنوعی: من به خود نمی‌بالم که از طرف امام زمان، پیام‌آور عاقلان خراسان هستم؟

هوش مصنوعی: وقتی که من به بیان احساسات و افکارم پرداختم، ناگزیر در برابر من به افراد خردمند و آگاه احترام می‌گذارند.

هوش مصنوعی: وقتی که سخن را با دلایل محکم و قوی بیان کنم، در آن صورت ناصبی (دشمن اهل بیت) به عنوان هدفی برای تیرهای کلام من قرار می‌گیرد.