هوش مصنوعی: عجب است که دشمن من خودم هستم. چگونه می‌توانم از دشمنم شکایت کنم؟

هوش مصنوعی: دشمن من این بدن است که تحت تأثیر عشق قرار گرفته و به روابطی پیچیده و سخت برایم کشیده شده است.

هوش مصنوعی: من از این دشمن بدذات می‌ترسم که پیراهنم هیچ‌گاه از وجود او خالی نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: دشمنان جامه‌هایم را پاره کردند و اینک خودم نیز لباس خود را از تن درآورده‌ام، من خودم هستم.

هوش مصنوعی: دشمن من چیزی تاریک و عمیق است، اما من با ویژگی‌های برجسته‌ام بر آن تسلط دارم.

هوش مصنوعی: زندگی من در این زندانی که به جسمم محدود است، شصت سال طول کشید.

هوش مصنوعی: اگر من عاشق و بی‌دل نشدم، پس چرا در چاه زندان مانند بید مجنون باقی مانده‌ام؟

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که در شرایط سخت و بحرانی، فردی نادان و ناپخته، به جای اینکه به درستی فکر کند و به دنبال راه حلی منطقی باشد، با اقدام‌های نادرست و بی‌فکری خود، تنها به تشدید مشکل می‌پردازد. به جای اینکه آرامش و عقل خود را حفظ کند، دست به کارهای غیرعقلانی می‌زند و به جای حل مشکل، بر آن می‌افزاید.

هوش مصنوعی: تنها چهره‌ای که می‌خواهم، چهره‌ای است که قلبم از آن خوشحال باشد و بی‌دردسر و بدون رنج و آزار از آن دور شوم.

هوش مصنوعی: پیش از اینکه این انسان پست و فرومایه به چاهی بیفتد، من چه کار کنم که سرم را به آسمان بلند کنم؟

هوش مصنوعی: در پی کسب علم و دین، مدتی است که خود را مانند مردان جمع و جور می‌کنم و تلاش می‌کنم.

هوش مصنوعی: می‌خواهم دور کسی بچرخم که با دانش و آگاهی‌اش مرا از بند جهل و نادانی آزاد کند.

هوش مصنوعی: آن کسی که مانند آب، به راحتی و سادگی علم و دانش را به دست آورده است، از درد و رنج جهل و نادانی در امان است.

هوش مصنوعی: به محض این‌که من به دور خودم نگاهی می‌اندازم و متوجه می‌شوم، اطراف من دیو و موجودات زشت وجود ندارند.

هوش مصنوعی: هرگاه که دل من به اطاعت او رضایت داده، من نیز به او فرمانبردار خواهم بود.

هوش مصنوعی: من در میان مردم، پس از پیامبر، به دنیا آمده‌ام و افتخار من این است که در سایه وجود او زندگی می‌کنم.

هوش مصنوعی: بوالحسن، تو سرچشمه‌ی خوبی‌ها هستی و من به خاطر صحبت‌های تو، احساس پر بودن و شگفتی دارم.

هوش مصنوعی: اگر برای دین به پول و ثروت نیاز داری، من از آن ثروت پرهیز می‌کنم.

هوش مصنوعی: جهان و آسمان‌ها ارزش ندارند اگر او را بدون سخن و گفتار بشناسم.

هوش مصنوعی: اگر تو آهنی و روی من، آتش خود را بر من بریز، و اگر آب شوی، من هم به تو مانند آهن خواهم بود.

هوش مصنوعی: از دل تو خرافات را حذف می‌کنم و دانش و خرد را در دل تو پراکنده می‌سازم.

هوش مصنوعی: من از سر نادانی و جهل، به خودم زینت و افتخار ندادم، بلکه آن را به پای شخص باهوش و دانا می‌افکنم.

هوش مصنوعی: اگر مردی بی‌نظیر پیدا نکنیم، پس من همان‌طور هستم که پیش‌تر گفته‌ام.

هوش مصنوعی: وقتی شنیدی که بخشی از خانه‌ام خراب شده، خوشحال شدی.

هوش مصنوعی: اگر امسال از کنار در و کوچه‌ام بگذری، شادی‌ات به اندوه تبدیل می‌شود.

هوش مصنوعی: من آن شخصی نیستم که آسمان با سلاح‌هایش بر زره و زینتم تأثیر بگذارد.

هوش مصنوعی: من در این دنیا مانند بنده‌ای هستم که تقدیرم به دست ایزد است و او حافظ و ضامن من است.

هوش مصنوعی: من به خاطر آموزه‌های دینی‌ام خوشحال هستم، پس چه کسی می‌تواند مرا غمگین کند؟

هوش مصنوعی: اگر بدنم از لباس عاری باشد، دانش و حکمت به دور بدنم خواهند آمد.

هوش مصنوعی: هرچند که زمانه به وعده‌اش وفا نکرد و پیمانم را شکست، من هرگز به عهد خداوند زمان خیانت نخواهم کرد.

هوش مصنوعی: خدا و دل هر موجودی به خاطر مقام و منزلتشان، منبع حکمت و دانش هستند.

هوش مصنوعی: هر کس که نامش را بر دلم بگذارم، روزی شاد و خوش به مانند نوروز خواهد شد و من در آن زمان با شادی و نشاط خواهم بود.

هوش مصنوعی: انسان‌ها در زحمت و سختی به سر می‌برند و من نیز به خاطر درد و رنج آن‌ها، هم در دل و هم در جسم خود احساس ناراحتی و غم دارم.

هوش مصنوعی: مردم به من گفتند که جز در زمان اقامه نماز نمی‌توانم برخیزم و حرکت کنم.

هوش مصنوعی: با استفاده از عقل و خرد، میوه‌های مناسب و منطقی را از درخت دانش و حکمت برداشت می‌کنم.

هوش مصنوعی: من مانند سوزنی سوزان در چشمان نادانی هستم، اما در باغ دانایی و خرد، مانند گل نیلوفر می‌درخشم.

هوش مصنوعی: انگار می‌پرسند: «چه زمانی از مردم جدا شدی؟» که این سخن زشت و ناپسند است که به تو بگویم.

هوش مصنوعی: روغن و کنجاره به هم نمی‌سازند؛ من مثل روغن هستم و او مثل کنجاره، که هر کدام در جای خود خوبند ولی کنار هم مناسب نیستند.

هوش مصنوعی: از آسمان نمی‌ترسیم، چون خیلی گذشته است که در اینجا به دنیا آمده‌ایم و به همین دلیل از این مکان هیچ دلهره‌ای نداریم.

هوش مصنوعی: اگرچه جسمم از گلشن دور است، اما از دل پر از حکمت خود در گلشن هستم.

هوش مصنوعی: زمان با تمام مشکلاتش گذشت و ما نیز در این دنیای پریشان از این سختی‌ها به ستوه آمده‌ایم.

هوش مصنوعی: شصت و دو سال است که روز و شب به شدت در تلاش و کار هستم.

هوش مصنوعی: چشم به راه هستم تا ببینم چه زمانی از این مشکلات و سختی‌ها آزاد می‌شوم.

هوش مصنوعی: اگر بگوییم که نسائی بویی از فضل و خوبی ندهد، به این معناست که من در این مشکلات غرق نمی‌شوم و به نوعی آسیب نمی‌بینم.