ناصر بخارایی » رباعیات » شمارهٔ  ۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا در سر من هوای مه‌روی من است</p></div>
<div class="m2"><p>بر خاک نهاده سال و مه روی من است</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دزدیده به سوی مه نگه می‌کردم</p></div>
<div class="m2"><p>گفتا چه نگه کنی که مه روی من است</p></div></div>

دیوان اشعار ناصر بخارائی (بخارایی، بخاری، از سخنوران قرن هشتم هجری) - تصویر ۵۵۳

شمارهٔ  ۶

تا در سر من هوای مه روی من است
بر خاک نهاده سال و مه روی من است
دزدیده به سوی مه نگه می کردم
گفتا چه نگه کنی که مه روی من است

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به زیبایی و جذابیت محبوبش اشاره می‌کند. او می‌گوید که تا زمانی که در دلش عشق به محبوبش وجود دارد، سال‌ها و ماه‌ها بی‌معنا هستند. همچنین او به صورت پنهانی به سمت محبوبش نگاه می‌کند و کسی به او می‌گوید که چرا به او نگاه می‌کند، چون او خود در واقع مه روی اوست.

شمارهٔ  ۴

شمارهٔ  ۵

هوش مصنوعی: تا وقتی که در دل من یاد و خیال معشوق زیبایم هست، تمام سال‌ها و ماه‌ها بر روی زمین می‌گذرند.

تا در سر من هوای مه‌روی من است

بر خاک نهاده سال و مه روی من است

هوش مصنوعی: نگاه شما به سوی ماه بود و کسی گفت چرا به او نگاه می‌کنی، در حالی که من به خودی خود همانند ماه هستم.

دزدیده به سوی مه نگه می‌کردم

گفتا چه نگه کنی که مه روی من است

شمارهٔ ۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده