ناصر بخارایی » رباعیات » شمارهٔ  ۱۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>حال من خاکسار می‌بین و مپرس</p></div>
<div class="m2"><p>می‌سوز از انتظار و می‌بین و مپرس</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>سودا زده‌ای چو من نیامد به جهان</p></div>
<div class="m2"><p>اینک من و روزگار می‌بین و مپرس</p></div></div>

دیوان اشعار ناصر بخارائی (بخارایی، بخاری، از سخنوران قرن هشتم هجری) - تصویر ۵۵۵

شمارهٔ  ۱۷

حال من خاکسار می بین و مپرس
می سوز از انتظار و می بین و مپرس
سودا زده ای چو من نیامد به جهان
اینک من و روزگار می بین و مپرس

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات از احساس عمیق خود سخن می‌گوید. او در حالتی از انتظار و حسرت به سر می‌برد و نسبت به وضعیت خودش می‌گوید که کسی مثل او به این دنیا نیامده است. به همین دلیل از دیگران می‌خواهد که در مورد حالش پرس و جو نکنند، زیرا در حال تجربه ای سخت و درونی است.

شمارهٔ  ۱۵

شمارهٔ  ۱۶

هوش مصنوعی: حالت مرا ببین و از چیزی نپرس؛ من در انتظار می‌سوزم، فقط ببین و سوالی نکن.

حال من خاکسار می‌بین و مپرس

می‌سوز از انتظار و می‌بین و مپرس

هوش مصنوعی: شخصی که مثل من دچار عشق و جنون شده، در دنیا کسی پیدا نمی‌شود. حالا من و روزگار را ببین و از حال من نپرس.

سودا زده‌ای چو من نیامد به جهان

اینک من و روزگار می‌بین و مپرس

شمارهٔ ۱۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده