هوش مصنوعی: یک گدا که لباس کهنه‌ای پوشیده بود، به من یک رازی گفت و از من خواهش کرد.

هوش مصنوعی: این جمله را می‌توان این‌گونه تفسیر کرد: به خودت زحمت نده که با انسان‌های نادرست و بی‌رحم درگیر شوی، چرا که هیچ فایده‌ای از آن برایت نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: با آدم‌های حقیر، آسان‌گیری نکن؛ زیرا این کار مثل پاشیدن نمک بر زخم است.

هوش مصنوعی: چرا به دنبال لذت‌های زودگذر و مضر هستی، در حالی که تجربه تلخ و آسیب‌زا را به یاد داری؟ به یاد داشته باش که نمی‌توان به راحتی از آنچه که دردناک و ناگوار است، چشم‌پوشی کرد.

هوش مصنوعی: وقتی که دشمن علیه تو اقدام کند، باید با قدرت و اراده، او را از پا درآوری.

هوش مصنوعی: اکنون که به مرحله موفقیت نرسیده‌ای و دچار مشکلاتی هستی، از قدرت و توانایی‌ات استفاده کن تا بر دشواری‌ها غلبه کنی.

هوش مصنوعی: اگر راهی را انتخاب کردی، بدون همراه مرو، زیرا همراه نخستین و مهم‌ترین است و سپس راه.

هوش مصنوعی: دو دوست همدل در سفر کنار هم هستند و با حضورشان غم‌ها را از بین می‌برند.

هوش مصنوعی: دل دوستان هیچ‌کس را نمی‌جوید، مانند دوستی که به گل جان می‌بخشد و آن را از پوستش شکوفا می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر کسی دیگر به رازهای او پی ببرد و از خواب غفلت بیدار شود، باید خجالت بکشد.

هوش مصنوعی: به کسی که نادانی می‌کند کمک نکن، زیرا در روزهای دشوار از تو ناامید خواهد شد.

هوش مصنوعی: با کسی که ارزش دوستی ندارد، پیمان وفاداری نبند، زیرا او مانند حیوانی است که به زنجیر کشیده شده و نمی‌توان به او اعتماد کرد.

هوش مصنوعی: بر حال بد فرزند رحم نکن، حتی اگر جانش به خطر بیفتد، به غم او فکر نکن.

هوش مصنوعی: اگر تو رحمت و لطفی به کسی کنی، دیگر نیازی به زحمت و سختی نخواهد بود. اما اگر بخواهی غم و اندوه او را احساس کنی، خون تو لازم خواهد شد.

هوش مصنوعی: من دارای ثروت فراوانی از طلا و نقره هستم که این مقدار فراتر از تصور و اندازه‌گیری است.

هوش مصنوعی: یک نفر برای انجام کارها و دیگری برای کارهای زیرمجموعه، توله اسبی است که از صد نفر بهتر است و از هزار استر هم بالاتر.

هوش مصنوعی: هر بار که به سفری می‌رفتم، از هر جا چیزی به یادگار می‌آوردم.

هوش مصنوعی: ما زمانی به یک کاروان بزرگ پیوستیم و به دره‌ای پر از ترس و نگرانی رسیدیم.

هوش مصنوعی: یک مرد در بیابان ظاهر شد که به خاطر ضعف و ناتوانی‌اش به شدت در آستانه‌ی مرگ بود.

هوش مصنوعی: در دو یا سه روز، او به خاطر نیرویی که پیدا کرده، خوابش می‌برد و روح پاکش در انتظار آزاد شدن است.

هوش مصنوعی: غیر از تابش نور خورشید و جلوه‌ی سراب، این بیچاره تنها چیزی که می‌تواند ببیند نان نیست و آبی هم در پیش رو ندارد.

هوش مصنوعی: من بر حال او احساس رحم کردم و در جامم آب ریختم.

هوش مصنوعی: جامی را پر کرد و سیرابش کردیم، غذا هم به او دادیم و او به خواب رفت.

هوش مصنوعی: ما در آنجا متوقف نشدیم، چون هنگامی که پرواز کرد، بر شتر نشستم و به راه ادامه دادم.

هوش مصنوعی: گفتم که حالت را بگو، چرا به اینجا رسیدی و چه بر سرِ تو آمده است.

هوش مصنوعی: او گفت که بخت به من راهی باز کرد و ثروت و دارایی‌ام را دزدید.

هوش مصنوعی: دل من از غم و اندوه او می‌سوزد، مثل شمعی که با نور خوشبختی روشن شده است.

هوش مصنوعی: در سفر، چند مسافر با ما بودند و شب، در خواب، به سرعت و شتاب به پیش رفتند.

هوش مصنوعی: یک گدای بی‌مقدار ناگهان به سرقت رفت و تمام دارایی مرا برداشت.

هوش مصنوعی: به خاطر همان دزد بی‌رحم، به این روز افتاده‌ام، عجب!

هوش مصنوعی: ای مسافر در دنیای پر از فکری و احساس، چرا به کسی که به تو آسیب می‌زند، محبت و معیشت می‌دهی؟

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی در دام نیرنگ‌ها و وسوسه‌ها نیفتی، تلخی‌های زندگی را قبول کن و آنها را نادیده بگیر. اگر قرار است کمک کنی، باید سر و سامان بدهی و خود را در قیود دور کنی.